Αντί καλωσορίσματος…

Αντί καλωσορίσματος…

Καταρχάς, συγχαρητήρια για την επιτυχία σου στις εξετάσεις και που κατάφερες να μπεις στη σχολή μας! Μια επιτυχία μετά από τόσα χρόνια σε ένα σχολείο- εξεταστικό μαραθώνιο και ειδικά μια Τρίτη λυκείου που η ιδέα του ελεύθερου χρόνου ήταν τόσο μακρινή, ενώ από την άλλη η καθημερινή ρουτίνα εκτός από απάνθρωπη, ήταν και πολύ «βαριά» οικονομικά για την οικογένειά σου.

Θα θέλαμε να σε καλωσορίσουμε, να σου πούμε ότι από την στιγμή που μπήκες στη σχολή σου λύθηκαν τα προβλήματά σου, αλλά θα ήταν ψέματα…  Σε μια περίοδο όπως αυτή που διανύουμε η τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ προωθεί την πολιτική και οικονομική χρεοκοπία της κοινωνίας, το ίδιο το πανεπιστήμιο διαμορφώνει μια νέα γενιά με ένα μέλλον αβέβαιο και το καθίσταται ένας προθάλαμος για την ανεργία και τη μετανάστευση.

Οι λέξεις όπως κρίση, ΔΝΤ, Ε.Ε., τρόικα, μνημόνιο, δανειστές, νέο πακέτο μέτρων, ιδιωτικοποιήσεις που ακούς καθημερινά σε ΜΜΕ και συζητήσεις μοιάζουν να χάνουν τη σημασία τους σαν απλές έννοιες όταν η καθημερινότητα έρχεται να δείξει το σκληρό της πρόσωπο. Τα τελευταία δύο χρόνια έχουν διαμορφωθεί δύο μπλοκ, από τη μία οι εκφραστές της μνημονιακής πολιτικής και από την άλλη οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, η νεολαία και γενικά όσοι πλήττονται βάναυσα και άδικα. Και η έκβαση αυτής της μάχης είναι δεν είναι καθόλου δεδομένη.

Βρισκόμαστε μέσα σε μια παγκόσμια οικονομική κρίση, η οποία πλήττει πιο έντονα την Ευρώπη και η Ελλάδα βρίσκεται στην καρδιά αυτής! Η νέα φάση στην οποία μπήκαμε με την υπαγωγή μας στο μηχανισμό στήριξης, βρίσκει το λαό και τη νεολαία εκτεθειμένους μπροστά στα αποτελέσματα των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων, του PSI, τη διάλυση του «κοινωνικού κράτους», την πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου της χώρας. Βιώνουμε καθημερινά την πορεία του λαού και της χώρας προς τη χρεοκοπία. Μια πορεία που στιγματίζεται από την αυταρχικοποίηση του κράτους και την ένταση της καταστολής.

Απέναντι σε όλα αυτά, τα τελευταία δύο χρόνια έχουν ξεσπάσει μαζικά και δυναμικά κινήματα, με το λαό να μπαίνει στο προσκήνιο, δημιουργώντας το έδαφος για μια κοινωνική και πολιτική αλλαγή. Η 5η Μάη, μια μαζική απεργία που στοχοποίησε το πολιτικό σύστημα και το μνημόνιο, η Κερατέα, το κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, η απεργία πείνας των 300 μεταναστών-εργατών, το μεγαλειώδες κίνημα των πλατειών, που ζήτησε ξεκάθαρα να φύγει η κυβέρνηση των μνημονίων και η τρόικα, στοχοποίησε το πολιτικό σύστημα του δικομματισμού, των ΜΜΕ και των τραπεζών και προσπάθησε να επανανοηματοδοτήσει τη δημοκρατία, τη συμμετοχή και τη χειραφέτηση. 28η Οκτωβρίου, όπου ο κόσμος έδιωξε τους εκφραστές της πολιτικής των μνημονίων και μετέτρεψε τις παρελάσεις σε πορείες του ίδιου του κόσμου. Παράλληλα,  οι απεργιακές κινητοποιήσεις ήταν πρωτοφανούς μαζικότητας και έφτιαξαν το ιστορικό ρεκόρ της μεταπολίτευσης με την προκήρυξη 18 γενικών απεργιών μέσα σε ένα χρόνο. Αυτοί οι κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες κατάφεραν να ρίξουν μια σειρά κυβερνήσεις και να φέρουν το πολιτικό σύστημα σε αδιέξοδο, το οποίο αναγκάστηκε να προκηρύξει τις εθνικές εκλογές του Μάη και του Ιούνη. Μέσα και από αυτές ο λαός αποδοκίμασε το δικομματισμό, ο οποίος άγγιξε ιστορικά χαμηλά ποσοστά, και ενίσχυσε την αριστερά, δίνοντας στο ΣΥΡΙΖΑ 27%. Ο λαός είδε τη διέξοδο μέσα από την πρόταση για κυβέρνηση της αριστεράς, με την οποία είχε οικοδομήσει σχέσεις εμπιστοσύνης μέσα από τους αγώνες του προηγούμενου διαστήματος. Από τότε, και σε όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού, τα ΜΜΕ μας «προετοιμάζουν» για τα νέα μέτρα –που θα είναι υποτίθεται και αυτά τα τελευταία- και προσπαθούν να μας πείσουν για την αναγκαιότητα της  εξοικονόμησης επιπλέον 17,5 δις, με μια σειρά μέτρων που θα ολοκληρώσουν την επίθεση: ιδιωτικοποιήσεις σε λιμάνια και ΔΕΚΟ, νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων, νέες εφεδρείες –ουσιαστικά απολύσεις- στο δημόσιο τομέα, περεταίρω περικοπή δαπανών σε παιδεία και υγεία κ.α. Παράλληλα, μέσα στην φαινομενικά ήρεμη περίοδο του καλοκαιριού συντελέστηκαν δύο εγκλήματα. Ξεπουλήθηκε η ATE Bank και μαζί της μεταβιβάστηκε μεγάλο μέρος της υποθηκευμένης αγροτικής γης. Το ελληνικό δημόσιο για αυτή την αγοροπωλησία ξόδεψε 6 δις, τη στιγμή που η κυβέρνηση ισχυρίζεται πως δεν υπάρχουν χρήματα για παιδεία, υγεία και κοινωνικές παροχές. Παράλληλα, με κυβερνητική εντολή έσπασε η απεργία στη Χαλυβουργία με τα ΜΑΤ να εμφανίζονται σε ρόλο προασπιστή των συμφερόντων της εργοδοσίας. Όπως ήταν φυσικό με το άνοιγμα του εργοστασίου ακολούθησαν νέες απολύσεις.

Από τις περασμένες εκλογές, αξιοσημείωτη ήταν και η άνοδος της Χρυσής Αυγής. Το  επικοινωνιακό αντισυστημικό προφίλ που καλλιέργησε η Χ.Α. καταρρέει μπροστά στην συμφωνία της ναζιστικής συμμορίας για το ξεπούλημα της ΑΤΕ, τις φοροαπαλλαγές στις ΠΑΕ και την άρνησή της για διεξαγωγή εξεταστικής επιτροπής στη βουλή για την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ. Η Χρυσή Αυγή δεν είναι κόμμα, είναι μια δολοφονική συμμορία, η οποία αποπροσανατολίζει τη συζήτηση, στρέφεται πάντα στον πιο αδύναμο (πχ μετανάστες, οροθετικές, ομοφυλόφιλοι… και μετά?)  και τρέφεται από τις εφαρμοζόμενες πολιτικές. Το επόμενο βήμα αυτής της ναζιστικής συμμορίας θα είναι –ως το μακρύ χέρι του κράτους- να στραφεί ενάντια σε απεργίες και καταλήψεις και να κάμψει το φρόνημα του αγωνιζόμενου λαού. Τι πιο χαρακτηριστικό: Το κράτος διεξάγει την επιχείρηση «Ξένιος Δίας» και η Χ.Α. ολοκληρώνει το σκηνικό του τρόμου στις γειτονιές των πόλεως και όχι μόνο, επιδιδόμενοι σε πογκρόμ μεταναστών και ανθρωποκυνηγητά. Όπως παντού, έτσι και μέσα στις σχολές, το φοιτητικό κίνημα καλείται να υπερασπιστεί τη δημοκρατία στο εσωτερικό των συλλόγων, να μην επιτρέψει οποιαδήποτε πολιτική έκφρασή οτυς, να κάνει ξεκάθαρο πως δεν χωράν φασίστες στις σχολές!

Καμιά ελευθερία στους εχθρούς της ελευθερίας!

Το Πανεπιστήμιο, που μόλις μπαίνεις εσύ δεν είναι το ίδιο με το πανεπιστήμιο που μπήκαμε εμείς. Σίγουρα, δεν ήταν ποτέ το πανεπιστήμιο που οραματιζόμαστε, αλλά ήταν κεκτημένα αγώνων το να παίρνουμε δωρεάν τα βιβλία μας, να έχουμε δωρεάν σίτιση, να υπάρχουν εστίες για τους οικονομικά ασθενέστερους, να μην πληρώνουμε δίδακτρα για τα μεταπτυχιακά. Είναι πλέον λόγος διακοπής των σπουδών μας και ζήτημα επιβίωσης το να πληρώνουμε για να αγοράσουμε τα πανεπιστημιακά συγγράμματα, να πληρώνουμε για τη σίτιση και δίδακτρα.

Το πανεπιστήμιο πέρα από την καταλήστευση των αποθεματικών του με το PSI για την αποπληρωμή των χρεών, την ακραία υποχρηματοδότηση και τις ελλείψεις αναγκαίου προσωπικού (χάριν εφεδρείας) καλείται να αντιταχτεί και στο νόμο 4009 που ψηφίστηκε πέρυσι το καλοκαίρι και αναθεωρήθηκε φέτος με προσθήκη νέων σκληρότερων διατάξεων. Ο νέος αυτός νόμος-πλαίσιο έρχεται ως επακόλουθο της μνημονιακής πολιτικής στην Ελλάδα του 2012 και αποτελεί συνέχεια της εκπαιδευτικής πολιτικής που χρόνια προσπαθούν να υλοποιήσουν οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, σύμφωνα με τις επιταγές της ΕΕ. Στις 25 Οκτώβρη οι πρυτανικές αρχές υποχρεούνται να στείλουν στο Υπ. Παιδείας τα τμήματα, τις σχολές και τα ιδρύματα που θα συγχωνευτούν, σύμφωνα με τα κριτήρια που ορίζει ο νόμος. Θέλουν να δημιουργήσουν αποφοίτους στενά ειδικευμένους πάνω στις εφήμερες ανάγκες της αγοράς εργασίας, χωρίς τη δυνατότητα συλλογικής διεκδίκησης. Απόφοιτους προορισμένους για τη «στρατιά της ανεργίας» ή τη μετανάστευση. Αποφοίτους που σύμφωνα με το πιο αισιόδοξο σενάριο σε όλη την διάρκεια του εργασιακού τους βίου θα επανακαταρτίζονται στις διάφορες σχολές δια βίου εκπαίδευσης  με δικά τους έξοδα. Ακριβώς για αυτό τον λόγο με τον νέο νόμο θα υπάρχουν πτυχία σύντομου κύκλου στα ένα ή δύο χρόνια ενώ το βασικό πτυχίο θα περιοριστεί στα τρία χρόνια και για την συνέχεια θα καταβάλλονται δίδακτρα. Μετατρέπουν τη μόρφωση από δικαίωμα σε προνόμιο για τους λίγους. Για την πλειοψηφία θα μείνει απλά μια κατάρτιση με ημερομηνία λήξης. Η κυβέρνηση μεθοδεύει την απόσυρση του κράτους από την υποχρέωσή του να μορφώνει τη νέα γενιά (μείωση εισακτέων σε ΑΕΙ-ΤΕΙ, αύξηση μαθητικής διαρροής) και εξωθεί το επιστημονικό δυναμικό του τόπου –μπροστά στο φάντασμα της εξαθλίωσης- στη φυγή στο εξωτερικό. Το σύνολο των εκπαιδευτικών και ερευνητικών δραστηριοτήτων θα καθορίζεται όχι από τις ανάγκες της κοινωνίας αλλά από την ανάγκη της κερδοφορίας των επιχειρήσεων, δηλαδή το πανεπιστήμιο μετατρέπεται σε επιχείρηση. Αυτό το πανεπιστήμιο-ΑΕ θα είναι απομαζικοποιημένο και θα δημιουργεί από τη μία μια μεγάλη πλειοψηφία ημι-καταρτισμένων (δηλαδή όποιος μπαίνει δεν είναι απαραίτητο, ότι θα σπουδάζει…) και από την άλλη μια ελίτ, που θα «κατέχει» την επιστημονική γνώση. Οποιαδήποτε φωνή κριτικής σκέψης θα εξαφανιστεί κάτω από την κυριαρχία των ταλιμπάν της ελεύθερης αγοράς. Γι’ αυτό στο νέο πανεπιστήμιο δεν υπάρχει χώρος για δημοκρατία. Ακριβώς για αυτό το λόγο καταργούν κάθε δημοκρατική διαδικασία στο εσωτερικό των σχολών και μαζί με αυτές το άσυλο, για να μπορούν να καταστείλουν τους αγώνες.

Την περσινή χρονιά οι φοιτητές μέσα από συλλογική δράση κατάφεραν να μπλοκάρουν την εφαρμογή του νόμου 4009. Η πάλη αυτή γέννησε κοινές πρωτοβουλίες φοιτητών – καθηγητών – εργαζομένων του πανεπιστημίου, οι οποίες ένωσαν τα αγωνιζόμενα κομμάτια του και έφεραν σε επαφή διαφορετικές αντιλήψεις της αριστεράς. Η ΑΡ.ΕΝ. ενισχύει αυτές τις πρωτοβουλίες και προσπαθεί να ενδυναμώσει τη σύνδεσή τους με την κοινωνία (σωματεία, σχολεία, κινήσεις, πρωτοβουλίες). Γνωρίζουμε βέβαια, σαν ΑΡ.ΕΝ. ότι ο νόμος αυτός δεν θα πέσει, αν δεν ανατραπεί η τρικομματική κυβέρνηση και οι μνημονιακές πολιτικές. Η ΑΡ.ΕΝ. θέλει να αθροίζει κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα, εντός και εκτός σχολών, στην ενδυνάμωση εκείνου του κοινωνικού μπλοκ που επιζητά την ανατροπή και τη διέξοδο για τους εργαζόμενους και το μέλλον της νεολαίας.
 

Τι είναι η Αριστερή Ενότητα (EMME):

Είναι μια ανοιχτή, αυτόνομη συλλογικότητα της αριστεράς και συμμετέχει στην πανελλαδική δικτύωση σχημάτων που λέγεται Αριστερή ενότητα (ΑΡ.ΕΝ.). Σε αυτήν συμμετέχουν τόσο μέλη των νεολαιίστικων οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ, άλλων συλλογικοτήτων, όσο και ανένταχτοι φοιτητές-τριες, στη βάση της σύνθεσης απόψεων, της ισοτιμίας και των κοινών μας στόχων. Είναι μια συλλογικότητα, η οποία λειτουργεί αμεσοδημοκρατικά, χωρίς γραμματείς και φαρισαίους, χωρίς μέλη και ιεραρχίες, ανοιχτή σε κάθε κουβέντα και διαφωνία. Είναι ένας χώρος, που ο οποιοσδήποτε μπορεί να ακούσει και να ακουστεί και αν το θέλει να αγωνιστεί μαζί μας με όχημα μια αριστερά ενωτική, ριζοσπαστική και απαγκιστρωμένη από τα κατάλοιπα του παρελθόντος. Για τα δικαιώματά μας, για ένα άλλο  πανεπιστήμιο, για μια άλλη κοινωνία. Είναι όχημα στον αγώνα μας ενάντια στα νέα μέτρα (τόσο εντός όσο και εκτός πανεπιστημίου), ενάντια στο φασισμό, ενάντια στο σύστημα.