21/01: Πλαίσιο ΑΡΕΝ για τη γενική συνέλευση του ΦΣ ΕΜΜΕ

Γυρίσαμε από τις διακοπές των γιορτών για να «ανακαλύψουμε» ότι πλέον φοιτούμε σε μια νέα σχολή, τη σχολή Επιστημών Αγωγής και Επικοινωνίας. Όχι πώς δεν το ξέραμε ότι κάτι τέτοιο θα συμβεί…

Όπως ο περίφημος ν. Διαμαντοπούλου πέρασε εν μια νυκτί το καλοκαίρι, έτσι και η συγχώνευση ΕΜΜΕ-ΠΤΔΕ-ΤΕΑΠΗ έγινε μέσα στις γιορτές, με απόφαση η οποία ελήφθη σε μια χαώδη διαδικασία –βλ. Σύγκλητο- στις 27 Δεκεμβρίου του 2012. Σύμφωνα με τον ν. αυτό δεν μπορούν να υπάρχουν αυτόνομα τμήματα, παρά όλα πρέπει να εντάσσονται σε μια σχολή.
Στην ΓΣΤ πριν τις γιορτές (αρχές Δεκέμβρη), αποφασίστηκε από την πλειοψηφία των καθηγητών να διεκδικήσει την ένταξη των ΕΜΜΕ στη ΝΟΠΕ και ετοίμασε ένα φάκελο με ακαδημαϊκά κριτήρια που να δικαιολογεί την επιλογή αυτή. Εμείς από την πλευρά μας διαφωνήσαμε διότι είναι ηλίου φαεινότερο ότι η διαδικασία – εξπρές που ακολουθείται γίνεται ξεκάθαρα για να εξυπηρετηθεί η μνημονιακή πολιτική της κυβέρνησης και του κεφαλαίου. Για να το πούμε απλά: το υπουργείο εκβιάζει τα τμήματα με όπλο τον νόμο Διαμαντοπούλου (απειλή διακοπής της χρηματοδότησης) και εμείς κρούσαμε τον κώδωνα του κινδύνου στους καθηγητές ότι υποταγή στο ρυθμό της κυβέρνησης δεν εξασφαλίζει τίποτα ούτε στη σχολή, ούτε τις ανάγκες των φοιτητών και εργαζομένων. Τα κριτήρια φυσικά δεν είναι ακαδημαϊκά, σε καμία περίπτωση. Η συγχώνευση έγινε μόνο με οικονομικούς, λογιστικούς όρους.
Τι σημαίνει αυτό; Η συγχώνευση αυτή σε πρώτο επίπεδο είναι διοικητική. Πλέον η νέα αυτή σχολή έχει δική της κοσμητεία, δηλαδή δική της διοικητική αρχή, ενώ πριν δεν είχε καθόλου. Ουσιαστικά, επιχειρείται –για πρώτη φορά με πραγματικούς, απτούς όρους- η εφαρμογή ενός νέου χάρτη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Περί κράτους και εκπαίδευσης – Τι και ποιοι είναι οι ΙΜΚ;

"Ο Αλτουσέρ Λουί, Γάλλος μαρξιστής φιλόσοφος, θεωρεί ότι η ταξική πάλη στο πολιτικό επίπεδο έχει την κρισιμότερη σημασία. Η πολιτική μάχη είναι το επίδικο σημείο γύρω από το οποίο περιστρέφεται όλη η συζήτηση. Αν η εργατική τάξη καταφέρει να επικρατήσει πολιτικά, δηλαδή καταφέρει να πάρει στα χέρια της την κρατική εξουσία, τότε θα έχει κάνει το πρώτο κρίσιμο βήμα προς την οικοδόμηση μιας κοινωνίας διαφορετικού τύπου, δηλαδή μιας κοινωνίας που θα επικρατούν διαφορετικού τύπου σχέσεις σ’ όλα τα επίπεδα. Ο κρίσιμος θεσμός του πολιτικού επιπέδου δεν είναι άλλος από το κράτος: το κράτος είναι το όργανο μέσω του οποίου η αστική τάξη ασκεί εξουσία. Ο Αλτουσέρ, ακολουθώντας τον Μαρξ, θεωρεί το κράτος ως όργανο ταξικής καταστολής, το οποίο αποτελεί τον κατ’ εξοχήν θεσμό που υπηρετεί τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης. Το κράτος δεν είναι ουδέτερο εργαλείο, αλλά αποτελεί το κύριο όργανο μέσω του οποίου αναπτύσσει τη δράση της η κυρίαρχη αστική τάξη. Η κυριαρχία της αστικής τάξης στο πολιτικό επίπεδο είναι απαραίτητη ώστε να εξασφαλίσει την επιβολή και διατήρηση των οικονομικών σχέσεων.

[…]Το θεωρητικό «βάρος» στην ανάλυση του Αλτουσέρ για το θεσμό της εκπαίδευσης πέφτει όχι στις τεχνικές γνώσεις που αυτό παρέχει και στο κατά πόσο χρησιμεύουν και αντιστοιχούν αυτές με τις εκάστοτε τρέχουσες ιδιαιτερότητες του παραγωγικού τομέα της κοινωνίας, αλλά στο ιδεολογικό φορτίο που μεταδίδει ο θεσμός αυτός. Το σχολείο όπως και οι άλλοι κρατικοί θεσμοί, δηλαδή η εκκλησία ή ο στρατός, φέρουν ένα ιδεολογικό φορτίο που εξασφαλίζει την αναπαραγωγή των κυρίαρχων σχέσεων παραγωγής με τη μετάδοσή του στους μελλοντικούς αλλά και στους εν ενεργεία εργαζόμενους. Το κρίσιμο εδώ είναι ότι οι θεσμοί αυτοί φροντίζουν για την αναπαραγωγή συνολικά: το αξιακό-ιδεολογικό φορτίο που αναμεταδίδουν, εμπεριέχει τόσο το ήθος του καλού και υπάκουου εργάτη όσο και αυτό του καπιταλιστή.