Για ένα από τα καλύτερα τμήματα Επικοινωνίας στη Μεσόγειο και τη νότια Ευρώπη…

Πράγματι, κάπως έτσι περιγράφει η έκθεση εξωτερικής αξιολόγησης της Αρχής Διασφάλισης της Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση [ΑΔΙΠ] το τμήμα μας, βεβαιώνοντας πως την ίδια στιγμή είμαστε το καλύτερο της Ελλάδας στον τομέας της επικοινωνίας.

Για το πρώτο πράγμα, για το οποίο εκφράζεται αμφιβολία στην έκθεση είναι το γεγονός ότι ο συνεχώς συρρικνωμένος αριθμός μελών ΔΕΠ θα οδηγήσει το τμήμα σε σοβαρές ελλείψεις ως προς το επιστημονικό έργο, κάτι το οποίο θα υποβαθμίσει την ποιότητα του τμήματος σταδιακά. Φαίνεται πως οι αξιολογητές έχουν υπόψη τους το ότι ως το 2015 μεθοδεύεται η απόλυση του 40% των καθηγητών…

Την ίδια στιγμή είναι θετικό ότι μνημονεύεται η πλήρης έλλειψη χρηματοδότησης στα ΕΜΜΕ εδώ και δύο χρόνια [κάν’ τα πέντε όσον αφορά στον τομέα έρευνα] και η συρρίκνωση του διοικητικού προσωπικού κατά 60% μάλιστα, οι αξιολογητές ζητούν άμεση αύξηση της χρηματοδότησης, ώστε να εξασφαλιστεί η βιωσιμότητα και η ύπαρξη του τμήματος.

Καλά ως εδώ… Το θέμα είναι χρηματοδότηση από πού;

Δεν διαπραγματευόμαστε τα αυτονόητα. Σίτιση και στέγαση για όλους και όλες!

Τα τελευταία τρία χρόνια η επίθεση στο δημόσιο δωρεάν πανεπιστήμιο έχει ενταθεί τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά. Με αποκορύφωμα την εποχή που έπεται του νόμου Διαμαντοπούλου αντιμετωπίζουμε όλοι και όλες την βίαιη περιστολή των δικαιωμάτων μας. Από την περικοπή των συγγραμμάτων μέχρι την έξωση από τις εστίες και το κλείσιμο τους και από τον αυξανόμενο περιορισμό των δωρεάν σιτιζόμενων μέχρι την απόλυση εργαζομένων και καθηγητών  βιώνουμε  την επίθεση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Επίθεση καθολική, η οποία δεν περιορίζεται στα σύνορα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης αλλά χτυπάει στο σύνολο της την Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία. Με το κλείσιμο των ολοήμερων, με την απόλυση των καθηγητών και την καθιέρωση των ωρομισθίων  καθώς και με την επιβολή ακόμα ισχυρότερων ταξικών φραγμών για την είσοδο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση («Νέο Λύκειο»).

Η  επίθεση αυτή αποτελεί κομμάτι της συνολικότερης επίθεσης του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού στο  κοινωνικό κράτος και στις κοινωνικές κατακτήσεις των υποτελών. Το κλείσιμο του ΕΟΠΥΥ και η ιδιωτικοποίηση της υγείας, η κατάργηση των δομών πρόνοιας (επιδόματα, συντάξεις, ΟΑΕΔ, πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας) συνδυάζονται άρρηκτα με τις νέες μορφές εργασίας (voucher, μπλοκάκια) και την κατάργηση όλων των εργασιακών δικαιωμάτων, την επισφάλεια και την ανεργία. Υπ αυτή την έννοια η κρίση δεν αποτέλεσε  παρά το όχημα υλοποίησης του νεοφιλελεύθερου σχεδίου υποτίμησης της εργασίας και της νεολαίας με στόχο την δημιουργία μιας κοινωνίας των λίγων και προνομιούχων, όπου τα κεκτημένα  δικαιώματα, γίνονται πλέον παροχές, περιορισμένες και επιλεκτικές.

Δυο όψεις του ίδιου νομίσματος

Πολλές φορές στα δελτία των 8, ακούγεται από τους γνωστούς μεγαλοδημοσιογράφους ότι οι παρατάξεις δεν έχουν θέση μέσα στις σχολές, διότι δεν διεκδικούν τίποτα για τους φοιτητικούς συλλόγους. Αλήθεια, δεν πιστεύαμε ποτέ ότι άτομα που ανήκουν στο χώρο της αυτονομίας και –ορθώς– καταδικάζουν αυτούς τους δημοσιογράφους θα προέβαιναν σε συμπεριφορές που όχι μόνο επιβεβαιώνουν τα λόγια αυτών, αλλά ενισχύουν και την άποψή τους.

Την Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου στο κτίριο των ΕΜΜΕ στην Ιπποκράτους, άτομα από το στέκι ΕΜΜΕ –όπως υπέγραψαν- έσκισαν αφίσες, έγραψαν συνθήματα στους τοίχους, επιτέθηκαν σε πολιτικές δυνάμεις –φαίνεται του ενέπνευσε η γιορτή των ερωτευμένων. Έκπληξη προκάλεσε το γεγονός ότι έσκισαν τις αφίσες και έγραψαν προσβλητικά συνθήματα και για τις αριστερές παρατάξεις εξισώνοντας με αυτόν τον τρόπο τη ΔΑΠ των συμφερόντων και των μπουζουκιών με την αγωνιστική αριστερά. Την αριστερά που βρίσκεται στο πλευρό του φοιτητικού συλλόγου, μάχεται για τα δικαιώματά του,  παλεύει για τη φοιτητική μέριμνα.

«Πως έκλεισε; Αφού δεν το είπαν τα κανάλια»

Πρωί Παρασκευής στον ΕΟΠΥΥ στην Αλεξάνδρας. Ο υπάλληλος της ιδιωτικής εταιρίας φύλαξης όσο πιο ευγενικά μπορεί ανακοινώνει στους «συγγενείς» τα κακά νέα. «Ο ΕΟΠΥΥ έκλεισε. Λουκέτο. Δεν υπάρχουν γιατροί». Κόσμος ακούει, αλλά κοιτάει με βλέμμα απορημένο. Δεν μπορεί ακριβώς να κατανοήσει τι του λένε. «Έκλεισαν το ΙΚΑ;» ρωτάει ένας συνταξιούχος. «Πως έκλεισε; Αφού τα κανάλια δεν λένε τίποτα;» Η ερώτηση κλειδί. Αφού τα κανάλια δεν λένε τίποτα δεν μπορεί να έκλεισε. «Θα πάω μέσα, μήπως ο δικός μου γιατρός είναι εδώ» απαντάει μία ηλικιωμένη κυρία. Ολική άρνηση. Δεν γίνεται να έκλεισε. Δεν μπορεί να το πιστέψει. Ψάχνει τον δικό της γιατρό. «Τα κανάλια; Τι κάνουν γιατί δεν λένε τίποτα;» Πάλι τα κανάλια.

Στον τρίτο όροφο γιατροί και κόσμος της γειτονιάς διώχνουν την υπάλληλο του υπουργείου που ήρθε να «ελέγξει» το κλείσιμο. Όχι πολύ ευγενικά. Αλλά σίγουρα περισσότερο από όσο πραγματικά αντιστοιχεί στην κατάσταση. «Που είναι αυτός που έκλεισε το νοσοκομείο;». Ένας ασθενής αρχίζει να φωνάζει στον διάδρομο ψάχνοντας τον «άνθρωπο του υπουργείου» όταν κατάλαβε τι γίνεται. Δυστυχώς το κατάλαβε αργά. Στην είσοδο ο φύλακας να προσπαθεί να εξηγήσει σε μία ηλικιωμένη και μία μετανάστρια με το μικρό της παιδί ότι δεν υπάρχουν πλέον γιατροί στο κτήριο. Κόσμος που συνεχίζει να μην καταλαβαίνει. «Έκλεισε όλος ο ΕΟΠΥΥ ή μήπως μόνο εδώ;».