Δεκέμβριος του 2008. Ένας χρόνος φτάνει στο τέλος του. Bιώνουμε τις πρώτες συνέπειες της κρίσης και έντονη καταστολή. Δεκέμβριος του 2013. Αντιμετωπίζουμε το πιο αυταρχικό πρόσωπο των «από πάνω» και της πολιτικής τους, που προσπαθούν να κάνουν την κρίση ευκαιρία. Πώς; Υποτιμώντας τις ζωές μας όλο και πιο έντονα, με επίθεση σε κάθε επίπεδο. Και τα καταφέρνουν… Δεν είναι τυχαίο ότι εκατοντάδες μεγαλοεπιχειρήσεις το 2012 πολλαπλασίασαν τα κέρδη τους. Η νεολαία από τη μεριά της, νιώθει ολοένα και περισσότερο την πίεση που της ασκείται, ξέρει ότι θα ζήσει χειρότερα από τους γονείς της…
Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκέμβρη του 2008, ήταν η σπίθα που άναψε το φιτίλι. Ένας 15χρονος μαθητής, θύμα της κρατικής καταστολής, δολοφονήθηκε γιατί δεν ανεχόταν την αυθαιρεσία της. Οι επόμενες μέρες που ακολούθησαν με τη νεολαία να εξεγείρεται, ήταν ο απόηχος που άφησε η σφαίρα. Ήταν η κοινώς αποδεκτή σκέψη ότι η σφαίρα αυτή θα ανέτρεπε το κοινωνικοπολιτικό σκηνικό της χώρας, θα διατάρασσε την «κανονικότητα» και τη νηνεμία στην οποία είχε βυθιστεί η νεολαία. Η έκρηξη του Δεκέμβρη ήταν το «ως εδώ» και το ξέσπασμα των νέων απέναντι στην πολιτική της τότε κυβερνώσας Νέας Δημοκρατίας. Από το εκπαιδευτικό σύστημα που τους ωθούσε στην εντατικοποίηση και τον ανταγωνισμό, μέχρι και την κατάπνιξη κάθε διαμαρτυρίας τους από τις δυνάμεις καταστολής.
Για εμάς η 6η Δεκέμβρη δεν είναι μια παραδοσιακή πορεία. Είναι μια ευκαιρία για τη νεολαία να φωνάξει ότι δεν πάει άλλο. Κάθε χρόνο από το 2008, δεχόμαστε εντεινόμενη επίθεση από τις κυβερνήσεις μέχρι και φέτος, όπου βλέπουμε την ανεργία στους νέους πάνω από 60%, βλέπουμε τους εργαζόμενους στα Πανεπιστήμιά μας να απολύονται, βλέπουμε τα δικαιώματά μας να τα στερούν· και όλα αυτά με φόντο το «Success Story». Ένα «Success Story» διανθισμένο με παρακρατικά μαχαιρώματα, θανάτους από μαγκάλια και τη μαζική εκμετάλλευση κι εξόντωση της νέας γενιάς. Να δώσουμε μια βροντερή απάντηση σε όσους μας θεωρούν πιόνια στο παιχνίδι τους. Σε όσους επιχειρούν να μας κάνουν μια χαμένη γενιά, χωρίς δικαιώματα, ελευθερίες, με ανεργία, επισφάλεια και όχι σπουδές.
Η απομάκρυνση σχεδόν 600 υπαλλήλων καθιστά τη λειτουργία του Πανεπιστημίου αδύνατη.
Τα ιδρύματα δε θα μπορούν να επιτελέσουν τις βασικές λειτουργίες τους, θα υπολειτουργούν οι βιβλιοθήκες, γραμματείες θα μείνουν χωρίς διοικητικούς, κλινικές το ίδιο. Θα χαθεί όλο εκείνο το δυναμικό που χρόνια στήριζε την πανεπιστημιακή κοινότητα και την εκπαιδευτική διαδικασία. Κι όλα αυτά στο όνομα του μισθολογικού κόστους. Για να προσληφθούν νέοι εργαζόμενοι με τις εργασιακές σχέσεις «του μέλλοντος»: μπλοκάκια, ανασφάλιστοι, ακόμα και μαύρα. Για να εξαναγκαστούν λόγω υποστελέχωσης οι σχολές να συγχωνευτούν με ένα 2ο σχέδιο Αθηνά.
Θέλουν ένα πανεπιστήμιο μαζικής παραγωγής αναλώσιμων εργαζομένων καταδικασμένων είτε στη μετανάστευση είτε σε έναν αέναο κύκλο επισφαλούς εργασίας – ανεργίας – επανακατάρτισης.
(με δικά σου φυσικά έξοδα)
Η ηγεσία του υπουργείου προσπαθεί να κάνει «ηρωική έξοδο» μιας και γνωρίζει ότι έχει χάσει τον πόλεμο… Ο Υπουργός στέλνει στο πειθαρχικό τον πρύτανη, ενώ σταματάει τον διάλογο με τους απεργούς –καθώς τα κάνει «πλακάκια» με το ΔΣ…
Οι απεργοί έχουν να αντιπαλέψουν ένα πολύ σκληρό απεργοσπαστικό μηχανισμό, που καλεί παρανόμως και αντικαταστατικά σε κάλπη για τη διακοπή της απεργίας –την οποία ωστόσο δίστασε να εμφανίσει. Μάλιστα, το ΔΣ καλεί τους απεργούς –εν μέσω ενός από τους μεγαλύτερους απεργιακούς αγώνες στο δημόσιο- να επιστρέψουν στις δουλειές τους, αγνοώντας για τις αποφάσεις της Γενικής Συνέλευσης.
Ο κ. Αρβανιτόπουλος, που υποσχέθηκε δήθεν να «ελαφρύνει» την ποινή της αργίας για όσους δεν απογράφηκαν, μετατρέποντάς την σε διαθεσιμότητα, επιχειρεί την πιο μαζική συνδικαλιστική δίωξη που έχει γίνει στα μεταπολεμικά χρονικά…
Εμείς ζητάμε την αποπομπή του υπουργού, της κυβέρνησης και της πολιτικής τους.
Τα ΕΜΜΕ δε μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς άτομο στη φύλαξη, ούτε με ένα άτομο στη γραμματεία. Η κλινική της φαρμακευτικής χωρίς προσωπικό θα είναι κλειστή μονίμως. Χημικό και Πληροφορική δεν έχουν γραμματεία.
Αυτό θέλουμε; Μάλλον ΟΧΙ.
Παλεύουμε για ένα πανεπιστήμιο, το οποίο θα είναι δημοκρατικό, δημόσιο και δωρεάν. Ένα πανεπιστήμιο που θα βγάζει κριτικά σκεπτόμενους επιστήμονες, με κοινωνικές ευαισθησίες. Θα είναι ένα ίδρυμα το οποίο δε θα αντιλαμβάνεται τη γνώση ως εμπόρευμα, αλλά ως αγαθό. Όπου η έρευνα δε θα γίνεται με βάση τις ανάγκες της αγοράς και το τι μπορεί να είναι κερδοφόρο, αλλά με βάση τις ανάγκες της κοινωνίας και του περιβάλλοντος. Όπου οι φοιτητές θα αντιλαμβάνονται τη σχολή τους όχι ως κάτι το αποστειρωμένο από την ελληνική κοινωνία, αλλά ως ένα ζωντανό κοινωνικό χώρο, χώρο πολιτικοποίησης και ανταλλαγής ιδεών και απόψεων, χώρο πολιτισμού. Ένα πανεπιστήμιο που θα προσφέρει δωρεάν σίτιση και στέγαση σε κάθε φοιτητή, που θα αξιολογείται από τον ίδιο το φοιτητικό κόσμο, από την ίδια την πανεπιστημιακή κοινότητα, με κριτήρια που θα θέτουν οι ίδιοι οι φοιτητές και όχι οι «θεές αγορές».
Όπως κοινός τόπος είναι πως δεν μπορεί με τις νέες συνθήκες να υπάρξει πανεπιστήμια ΜΑΖΙΚΟ, ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ, εξίσου κοινός τόπος πρέπει να είναι οτι μόνο μέσω των ενωτικών αγώνων όλων των πληγόμενων τμημάτων της κοινωνίας μπορούμε να τα καταφέρουμε. Όπως στην Κερατέα. Όπως στις Σκουριές. Όπως στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου και Κομοτηνής, που πετύχαν τις δωρεάν μετακινήσεις φοιτητών.
Αποφασίζουμε:
- Κατάληψη σε συντονισμό με την απεργία των διοικητικών, νέα Γ.Σ. την Τρίτη 10/12, στις 15:00.
- Συμμετοχή του Φ.Σ. ΕΜΜΕ στην απεργιακή περιφρούρηση και στις κινητοποιήσεις στο πλάι των απεργών του ΕΚΠΑ.
- Διοργάνωση εκδήλωσης για το «Πανεπιστήμιο των αναγκών μας», την οποία θα αναλάβει να συντονίσει επιτροπή μέσα από τη Γ.Σ. και κατά την οποία θα επιχειρηθεί εκ νέου συντονισμός με καθηγητές και εργαζομένους της σχολής.
- Συμμετοχή στην πορεία της 6ης Δεκέμβρη.
Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκέμβρη του 2008, ήταν η σπίθα που άναψε το φιτίλι. Ένας 15χρονος μαθητής, θύμα της κρατικής καταστολής, δολοφονήθηκε γιατί δεν ανεχόταν την αυθαιρεσία της. Οι επόμενες μέρες που ακολούθησαν με τη νεολαία να εξεγείρεται, ήταν ο απόηχος που άφησε η σφαίρα. Ήταν η κοινώς αποδεκτή σκέψη ότι η σφαίρα αυτή θα ανέτρεπε το κοινωνικοπολιτικό σκηνικό της χώρας, θα διατάρασσε την «κανονικότητα» και τη νηνεμία στην οποία είχε βυθιστεί η νεολαία. Η έκρηξη του Δεκέμβρη ήταν το «ως εδώ» και το ξέσπασμα των νέων απέναντι στην πολιτική της τότε κυβερνώσας Νέας Δημοκρατίας. Από το εκπαιδευτικό σύστημα που τους ωθούσε στην εντατικοποίηση και τον ανταγωνισμό, μέχρι και την κατάπνιξη κάθε διαμαρτυρίας τους από τις δυνάμεις καταστολής.
Για εμάς η 6η Δεκέμβρη δεν είναι μια παραδοσιακή πορεία. Είναι μια ευκαιρία για τη νεολαία να φωνάξει ότι δεν πάει άλλο. Κάθε χρόνο από το 2008, δεχόμαστε εντεινόμενη επίθεση από τις κυβερνήσεις μέχρι και φέτος, όπου βλέπουμε την ανεργία στους νέους πάνω από 60%, βλέπουμε τους εργαζόμενους στα Πανεπιστήμιά μας να απολύονται, βλέπουμε τα δικαιώματά μας να τα στερούν· και όλα αυτά με φόντο το «Success Story». Ένα «Success Story» διανθισμένο με παρακρατικά μαχαιρώματα, θανάτους από μαγκάλια και τη μαζική εκμετάλλευση κι εξόντωση της νέας γενιάς. Να δώσουμε μια βροντερή απάντηση σε όσους μας θεωρούν πιόνια στο παιχνίδι τους. Σε όσους επιχειρούν να μας κάνουν μια χαμένη γενιά, χωρίς δικαιώματα, ελευθερίες, με ανεργία, επισφάλεια και όχι σπουδές.
Η απομάκρυνση σχεδόν 600 υπαλλήλων καθιστά τη λειτουργία του Πανεπιστημίου αδύνατη.
Τα ιδρύματα δε θα μπορούν να επιτελέσουν τις βασικές λειτουργίες τους, θα υπολειτουργούν οι βιβλιοθήκες, γραμματείες θα μείνουν χωρίς διοικητικούς, κλινικές το ίδιο. Θα χαθεί όλο εκείνο το δυναμικό που χρόνια στήριζε την πανεπιστημιακή κοινότητα και την εκπαιδευτική διαδικασία. Κι όλα αυτά στο όνομα του μισθολογικού κόστους. Για να προσληφθούν νέοι εργαζόμενοι με τις εργασιακές σχέσεις «του μέλλοντος»: μπλοκάκια, ανασφάλιστοι, ακόμα και μαύρα. Για να εξαναγκαστούν λόγω υποστελέχωσης οι σχολές να συγχωνευτούν με ένα 2ο σχέδιο Αθηνά.
Θέλουν ένα πανεπιστήμιο μαζικής παραγωγής αναλώσιμων εργαζομένων καταδικασμένων είτε στη μετανάστευση είτε σε έναν αέναο κύκλο επισφαλούς εργασίας – ανεργίας – επανακατάρτισης.
(με δικά σου φυσικά έξοδα)
Η ηγεσία του υπουργείου προσπαθεί να κάνει «ηρωική έξοδο» μιας και γνωρίζει ότι έχει χάσει τον πόλεμο… Ο Υπουργός στέλνει στο πειθαρχικό τον πρύτανη, ενώ σταματάει τον διάλογο με τους απεργούς –καθώς τα κάνει «πλακάκια» με το ΔΣ…
Οι απεργοί έχουν να αντιπαλέψουν ένα πολύ σκληρό απεργοσπαστικό μηχανισμό, που καλεί παρανόμως και αντικαταστατικά σε κάλπη για τη διακοπή της απεργίας –την οποία ωστόσο δίστασε να εμφανίσει. Μάλιστα, το ΔΣ καλεί τους απεργούς –εν μέσω ενός από τους μεγαλύτερους απεργιακούς αγώνες στο δημόσιο- να επιστρέψουν στις δουλειές τους, αγνοώντας για τις αποφάσεις της Γενικής Συνέλευσης.
Ο κ. Αρβανιτόπουλος, που υποσχέθηκε δήθεν να «ελαφρύνει» την ποινή της αργίας για όσους δεν απογράφηκαν, μετατρέποντάς την σε διαθεσιμότητα, επιχειρεί την πιο μαζική συνδικαλιστική δίωξη που έχει γίνει στα μεταπολεμικά χρονικά…
Εμείς ζητάμε την αποπομπή του υπουργού, της κυβέρνησης και της πολιτικής τους.
Τα ΕΜΜΕ δε μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς άτομο στη φύλαξη, ούτε με ένα άτομο στη γραμματεία. Η κλινική της φαρμακευτικής χωρίς προσωπικό θα είναι κλειστή μονίμως. Χημικό και Πληροφορική δεν έχουν γραμματεία.
Αυτό θέλουμε; Μάλλον ΟΧΙ.
Παλεύουμε για ένα πανεπιστήμιο, το οποίο θα είναι δημοκρατικό, δημόσιο και δωρεάν. Ένα πανεπιστήμιο που θα βγάζει κριτικά σκεπτόμενους επιστήμονες, με κοινωνικές ευαισθησίες. Θα είναι ένα ίδρυμα το οποίο δε θα αντιλαμβάνεται τη γνώση ως εμπόρευμα, αλλά ως αγαθό. Όπου η έρευνα δε θα γίνεται με βάση τις ανάγκες της αγοράς και το τι μπορεί να είναι κερδοφόρο, αλλά με βάση τις ανάγκες της κοινωνίας και του περιβάλλοντος. Όπου οι φοιτητές θα αντιλαμβάνονται τη σχολή τους όχι ως κάτι το αποστειρωμένο από την ελληνική κοινωνία, αλλά ως ένα ζωντανό κοινωνικό χώρο, χώρο πολιτικοποίησης και ανταλλαγής ιδεών και απόψεων, χώρο πολιτισμού. Ένα πανεπιστήμιο που θα προσφέρει δωρεάν σίτιση και στέγαση σε κάθε φοιτητή, που θα αξιολογείται από τον ίδιο το φοιτητικό κόσμο, από την ίδια την πανεπιστημιακή κοινότητα, με κριτήρια που θα θέτουν οι ίδιοι οι φοιτητές και όχι οι «θεές αγορές».
Όπως κοινός τόπος είναι πως δεν μπορεί με τις νέες συνθήκες να υπάρξει πανεπιστήμια ΜΑΖΙΚΟ, ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ, εξίσου κοινός τόπος πρέπει να είναι οτι μόνο μέσω των ενωτικών αγώνων όλων των πληγόμενων τμημάτων της κοινωνίας μπορούμε να τα καταφέρουμε. Όπως στην Κερατέα. Όπως στις Σκουριές. Όπως στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου και Κομοτηνής, που πετύχαν τις δωρεάν μετακινήσεις φοιτητών.
Αποφασίζουμε:
- Κατάληψη σε συντονισμό με την απεργία των διοικητικών, νέα Γ.Σ. την Τρίτη 10/12, στις 15:00.
- Συμμετοχή του Φ.Σ. ΕΜΜΕ στην απεργιακή περιφρούρηση και στις κινητοποιήσεις στο πλάι των απεργών του ΕΚΠΑ.
- Διοργάνωση εκδήλωσης για το «Πανεπιστήμιο των αναγκών μας», την οποία θα αναλάβει να συντονίσει επιτροπή μέσα από τη Γ.Σ. και κατά την οποία θα επιχειρηθεί εκ νέου συντονισμός με καθηγητές και εργαζομένους της σχολής.
- Συμμετοχή στην πορεία της 6ης Δεκέμβρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου