«Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια χώρα κάπου στη Μεσόγειο –θες από τύχη και ατυχία να είναι πρώτη στη σειρά, θες από σχέδιο- επιχειρήθηκε το εξής: επίθεση στη μισθωτή εργασία και τη νεολαία, ενίσχυση των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων, επίθεση στο δημόσιο, ελεύθερο λόγο, απαγόρευση ελευθεριών και δικαιωμάτων. Η αλλιώς «εσωτερική υποτίμηση».
Το σχέδιο στέφθηκε με μεγάλη επιτυχία. Τέτοια επιτυχία που κανείς δεν την περίμενε. Για να φανταστείς η λεγόμενη «κρίση» έγινε τέτοια ευκαιρία, που το 2012 οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις της χώρας υπερπολλαπλασίαν τα κέρδη τους, ενώ την ίδια στιγμή 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι ζούσαν κοντά στα όρια της φτώχειας.
-«Να το κάνουμε κι εμείς», είπαν διάφοροι από διπλανές χώρες, που αναζητούσαν χρόνια μια ευκαιρία, ώστε, οι δυστυχείς, να βοηθήσουν τις επιχειρήσεις να ξεφορτωθούν τα χρέη τους.
Έτσι και έκαναν. Μπορούσαν, λοιπόν, οι ταξικά «ανώτεροι», και σαφώς λιγότεροι να έχουν τα κεφάλια τους ήσυχα. Για να γίνουν όλα αυτά όμως χρειαζόταν και μια συμφωνία, προκειμένου να είναι βέβαιη και δεσμευτική η αποτροπή επιστροφής στην προηγούμενη κατάσταση, δήθεν «κοινωνικής δικαιοσύνης». Τη συμφωνία την είπαν «μνημόνιο». Έτσι, η συμφωνία πλέον όριζε τις ζωές των κατοίκων….
Ήταν βέβαιο πως ήρθε για να μείνει. Ακόμη κι όταν θα περνούσαμε στη δεύτερη φάση του σχεδίου, την λεγόμενη «ανάπτυξη», η συμφωνία θα συνέχιζε να ισχύει. Κι αν ρωτάτε πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό… Η απάντηση είναι εύκολη: η ζωή, η καθημερινότητα, οι σχέσεις των ανθρώπων και των κοινωνικών τάξεων θα ήταν τόσο ισχυρά ρυθμισμένες με βάση το μνημόνιο, που ακόμη κι αν τα νούμερα της ανάπτυξης άρχιζαν να ανεβαίνουν, αυτό δεν θα είχε καμία θετική επίπτωση στη ζωή των κατοίκων. Καταπληκτικό;
Οι μέρες κυλούσαν όμορφα κι οι κάτοικοι, αν και έβλεπαν την αλλαγή στις ζωές τους και κάτι δεν τους ταίριαζε στην όλη ιστορία, σπάνια εξέφραζαν διαφωνίες, πόσο μάλλον διεκδικούσαν. Απέφευγαν να μιλούν γι’ αυτό που συμβαίνει, αναζητώντας την χαμένη κανονικότητα της καθημερινότητάς τους στα «τσανάκια» τους, στην οικογένειά τους, στο δικό τους δρόμο, τελοσπάντων.
-«Να ‘χουμε ένα πιάτο φαΐ και ας πληρώνουμε τα νοσοκομεία ακριβά. Πόσο συχνά θα τα χρειαστούμε άλλωστε; Να θυμάστε έρχεται η ανάπτυξη», τους άκουγες να λένε και τα μάτια τους γέμιζαν μάλλον από θυμό και ερωτηματικά, παρά από δέος και ελπίδα.
‘Ώσπου ξαφνικά….»
Επειδή όμως η ζωή δεν είναι παραμύθια…
Η «εσωτερική υποτίμηση» είναι η προσπάθεια μετακύλυσης της κρίσης σε όλους εμάς, με τους οποίους θέλουν να τελειώνουν
Η «ανάπτυξή» τους θα έρθει. Θα τη δούμε σύντομα. Θα την πανηγυρίσουν. Αλλά να ξέρουμε: Η ανάπτυξή τους δεν μας χωρά.
Το τέλος της ιστορίας θα το γράψουμε εμείς. Γιατί όλη η ιστορία είναι ιστορία ταξικών αγώνων, που πάντα ξεκινούσαν από την ανάγκη των υποτελών να διεκδικήσουν αυτά που ιστορικά θεωρήθηκαν κάθε φορά αναγκαία και απαραίτητα.
Οι κοινωνικές δαπάνες σήμερα στην Ελλάδα, μετά από τρία μνημόνια «εθνικής σωτηρίας» φτάνουν το 30% του ΑΕΠ. Ξέρεις μήπως πού αλλού είναι τόσες; Στην Ουγκάντα…
Η νεολαία σήμερα έχει εξασφαλίσει ένα πράγμα: δεν έχει εξασφαλίσει τίποτα, απλώς μετρά το πόσο χειρότερα θα ζήσει. Ο νέος προϋπολογισμός που πέρασε μόλις με 153 «ναι» προβλέπει περικοπές στην παιδεία 35% επιπλέον, όταν ήδη έχουμε χάσει τόσα πολλά.
35% σημαίνει: λιγότερες παροχές, στέγαση και σίτιση για ελάχιστους, μισθολογικές μειώσεις, μειώσεις δαπανών, άρα και απολύσεις και ελαστικές εργασιακές σχέσεις, νέες συγχωνεύσεις, διαγραφές φοιτητών, αποφάσεις ερήμην μας.
35% σημαίνει: παιδεία για ολοένα και λιγότερους, πρόσβαση λίγων στην ανώτατη εκπαίδευση, άρα και μεγαλύτερο εφεδρικό στρατό εργατικών χεριών με απλή κατάρτιση και όλο λιγότερα εργασιακά δικαιώματα.
35% σημαίνει: όχι Γρυπάρειο, όχι πιο «πρακτικά» μαθήματα των καθηγητών 407, όχι μαθήματα μη τεχνοκρατικά, καθώς σταδιακά θα φύγουν από το πρόγραμμα σπουδών, όχι θέρμανση μέσα στην Καλαμιώτου, όχι βιβλία, όχι γραμματείες.
Δική μας ευθύνη είναι να παλέψουμε για το Πανεπιστήμιο των αναγκών μας, χωρίς ταξικούς φραγμούς και όρια, να παλέψουμε για γνώση και όχι για κατάρτιση, να παλέψουμε ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της παιδείας [ο Αρβανιτόπουλος εγκαινιάζει τα ΙΕΚ ΑΚΜΗ και η γραμματέας του εμπλέκεται σε σκάνδαλο υπεξαίρεσης μυθικών ποσών]. Πρέπει να παλέψουμε για τον στρατηγικό στόχο της ανατροπής. Και να παλέψουμε οργανωμένα.
Στα συλλογικά προβλήματα δεν υπάρχουν ατομικές λύσεις…
Το σχέδιο στέφθηκε με μεγάλη επιτυχία. Τέτοια επιτυχία που κανείς δεν την περίμενε. Για να φανταστείς η λεγόμενη «κρίση» έγινε τέτοια ευκαιρία, που το 2012 οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις της χώρας υπερπολλαπλασίαν τα κέρδη τους, ενώ την ίδια στιγμή 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι ζούσαν κοντά στα όρια της φτώχειας.
-«Να το κάνουμε κι εμείς», είπαν διάφοροι από διπλανές χώρες, που αναζητούσαν χρόνια μια ευκαιρία, ώστε, οι δυστυχείς, να βοηθήσουν τις επιχειρήσεις να ξεφορτωθούν τα χρέη τους.
Έτσι και έκαναν. Μπορούσαν, λοιπόν, οι ταξικά «ανώτεροι», και σαφώς λιγότεροι να έχουν τα κεφάλια τους ήσυχα. Για να γίνουν όλα αυτά όμως χρειαζόταν και μια συμφωνία, προκειμένου να είναι βέβαιη και δεσμευτική η αποτροπή επιστροφής στην προηγούμενη κατάσταση, δήθεν «κοινωνικής δικαιοσύνης». Τη συμφωνία την είπαν «μνημόνιο». Έτσι, η συμφωνία πλέον όριζε τις ζωές των κατοίκων….
Ήταν βέβαιο πως ήρθε για να μείνει. Ακόμη κι όταν θα περνούσαμε στη δεύτερη φάση του σχεδίου, την λεγόμενη «ανάπτυξη», η συμφωνία θα συνέχιζε να ισχύει. Κι αν ρωτάτε πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό… Η απάντηση είναι εύκολη: η ζωή, η καθημερινότητα, οι σχέσεις των ανθρώπων και των κοινωνικών τάξεων θα ήταν τόσο ισχυρά ρυθμισμένες με βάση το μνημόνιο, που ακόμη κι αν τα νούμερα της ανάπτυξης άρχιζαν να ανεβαίνουν, αυτό δεν θα είχε καμία θετική επίπτωση στη ζωή των κατοίκων. Καταπληκτικό;
Οι μέρες κυλούσαν όμορφα κι οι κάτοικοι, αν και έβλεπαν την αλλαγή στις ζωές τους και κάτι δεν τους ταίριαζε στην όλη ιστορία, σπάνια εξέφραζαν διαφωνίες, πόσο μάλλον διεκδικούσαν. Απέφευγαν να μιλούν γι’ αυτό που συμβαίνει, αναζητώντας την χαμένη κανονικότητα της καθημερινότητάς τους στα «τσανάκια» τους, στην οικογένειά τους, στο δικό τους δρόμο, τελοσπάντων.
-«Να ‘χουμε ένα πιάτο φαΐ και ας πληρώνουμε τα νοσοκομεία ακριβά. Πόσο συχνά θα τα χρειαστούμε άλλωστε; Να θυμάστε έρχεται η ανάπτυξη», τους άκουγες να λένε και τα μάτια τους γέμιζαν μάλλον από θυμό και ερωτηματικά, παρά από δέος και ελπίδα.
‘Ώσπου ξαφνικά….»
Επειδή όμως η ζωή δεν είναι παραμύθια…
Η «εσωτερική υποτίμηση» είναι η προσπάθεια μετακύλυσης της κρίσης σε όλους εμάς, με τους οποίους θέλουν να τελειώνουν
Η «ανάπτυξή» τους θα έρθει. Θα τη δούμε σύντομα. Θα την πανηγυρίσουν. Αλλά να ξέρουμε: Η ανάπτυξή τους δεν μας χωρά.
Το τέλος της ιστορίας θα το γράψουμε εμείς. Γιατί όλη η ιστορία είναι ιστορία ταξικών αγώνων, που πάντα ξεκινούσαν από την ανάγκη των υποτελών να διεκδικήσουν αυτά που ιστορικά θεωρήθηκαν κάθε φορά αναγκαία και απαραίτητα.
Οι κοινωνικές δαπάνες σήμερα στην Ελλάδα, μετά από τρία μνημόνια «εθνικής σωτηρίας» φτάνουν το 30% του ΑΕΠ. Ξέρεις μήπως πού αλλού είναι τόσες; Στην Ουγκάντα…
Η νεολαία σήμερα έχει εξασφαλίσει ένα πράγμα: δεν έχει εξασφαλίσει τίποτα, απλώς μετρά το πόσο χειρότερα θα ζήσει. Ο νέος προϋπολογισμός που πέρασε μόλις με 153 «ναι» προβλέπει περικοπές στην παιδεία 35% επιπλέον, όταν ήδη έχουμε χάσει τόσα πολλά.
35% σημαίνει: λιγότερες παροχές, στέγαση και σίτιση για ελάχιστους, μισθολογικές μειώσεις, μειώσεις δαπανών, άρα και απολύσεις και ελαστικές εργασιακές σχέσεις, νέες συγχωνεύσεις, διαγραφές φοιτητών, αποφάσεις ερήμην μας.
35% σημαίνει: παιδεία για ολοένα και λιγότερους, πρόσβαση λίγων στην ανώτατη εκπαίδευση, άρα και μεγαλύτερο εφεδρικό στρατό εργατικών χεριών με απλή κατάρτιση και όλο λιγότερα εργασιακά δικαιώματα.
35% σημαίνει: όχι Γρυπάρειο, όχι πιο «πρακτικά» μαθήματα των καθηγητών 407, όχι μαθήματα μη τεχνοκρατικά, καθώς σταδιακά θα φύγουν από το πρόγραμμα σπουδών, όχι θέρμανση μέσα στην Καλαμιώτου, όχι βιβλία, όχι γραμματείες.
Δική μας ευθύνη είναι να παλέψουμε για το Πανεπιστήμιο των αναγκών μας, χωρίς ταξικούς φραγμούς και όρια, να παλέψουμε για γνώση και όχι για κατάρτιση, να παλέψουμε ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της παιδείας [ο Αρβανιτόπουλος εγκαινιάζει τα ΙΕΚ ΑΚΜΗ και η γραμματέας του εμπλέκεται σε σκάνδαλο υπεξαίρεσης μυθικών ποσών]. Πρέπει να παλέψουμε για τον στρατηγικό στόχο της ανατροπής. Και να παλέψουμε οργανωμένα.
Στα συλλογικά προβλήματα δεν υπάρχουν ατομικές λύσεις…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου