Ένα, και στο χέρι...

Και ενώ το τμήμα μας δεν έχει ούτε αίθουσες για μάθημα, ούτε τη σωστή υλικοτεχνική υποδομή, ούτε επαρκές διοικητικό προσωπικό και σε λίγο δεν θα ‘χει όλους τους φοιτητές του [βλ. διαγραφές], ακόμη μια φορά η πραγματικότητα ξεπερνά τον ίδιο της τον εαυτό…

Το κτηριακό ζήτημα παραμένει άλυτο, το Γρυπάρειο δεν έχει στατική μελέτη από τον σεισμό του 1999, παρά μόνο προφορικές βεβαιώσεις, δεν υπάρχει χώρος για να μπορεί ο Φοιτητικός Σύλλογος να κάνει τις συνελεύσεις και τις διαδικασίες του, τις εκδηλώσεις και τα δρώμενά του…

Η βιβλιοθήκη μας έχει αβέβαιο μέλλον, καθώς το νέο οργανόγραμμα του Πανεπιστημίου δεν προβλέπει βιβλιοθήκη ΕΜΜΕ, δεν έχουμε χρηματοδότηση την τελευταία διετία, δεν έχουμε καν υπολογιστές για να μπορούν όλοι όσοι επιθυμούν να συμμετέχουν στα σχετικά σεμινάρια…

Η κυβέρνηση προαναγγέλει το σχέδιο Αθηνά ΙΙ, τα επαγγελματικά δικαιώματα του πτυχίου μας δεν είναι εξασφαλισμένα, εκεί έξω έτσι κι αλλιώς επικρατεί εργασιακός μεσαίωνας, η επισφάλεια και η ανεργία είναι καθεστώς, νέα μέτρα που απειλούν την αξιοπρέπειά μας περνούν  καθημερινά…

Δια βίου μα-θύματα

Μπήκαμε σε ένα Πανεπιστήμιο με την ελπίδα να πάρουμε πτυχίο, να διευρύνουμε τους ορίζοντές μας, να επεκτείνουμε τις γνώσεις μας, να κοινωνικοποιηθούμε, με την ελπίδα να φτιάξουμε μια ζωή που θέλουμε.
Πλέον, έχουμε όλοι καταλάβει ότι η κατάσταση δεν είναι ρόδινη. Το δημόσιο Πανεπιστήμιο βρίσκεται στο επίκεντρο της μνημονιακής επίθεσης τα τελευταία τέσσερα χρόνια, από τους εργαζομένους του ως τους φοιτητές του. Η αναδιάρθρωση της δημόσιας εκπαίδευσης δεν πρέπει όμως να αντιμετωπίζεται ως μνημονιακή υποχρέωση. Είναι ο επιτυχημένος στόχος της πολιτικής που ασκούν οι ελληνικές κυβερνήσεις εδώ και δεκαετίες, επιδίωξη της συνθήκης της Μπολόνια από τις αρχές του 2000.
Οι ιθύνοντες ξέρουν ότι αν δεν επιτεθούν στην παιδεία, αν δεν τσακίσουν τη γνώση και τη νεολαία, δεν μπορούν να εκπληρώσουν το στόχο της επίθεσης στον κόσμο της εργασίας, της υποταγής και της εξαθλίωσής μας.
 Τα νομοσχέδια για την ανώτατη εκπαίδευση, το σχέδιο Αθηνά, τα συνεχή μέτρα που έχουν ληφθεί έχουν οδηγήσει στο σπάσιμο των πτυχίων μας σε κύκλους σπουδών [3 χρόνια bachelor και  1 χρόνος master], έχουν φιλετοποιήσει την εκπαίδευση, καταστρατηγούν τη γνώση. Η χρηματοδότηση των ιδρυμάτων έχει μειωθεί δραστικά, τα χρήματα του ΕΣΠΑ δίνονται στα ΙΕΚ που εγκαινιάζει ο Αρβανιτόπουλος, οι εργαζόμενοι βγαίνουν σε διαθεσιμότητα, οι φοιτητές απειλούνται με διαγραφές κ.ο.κ.
Με τις τελευταίες του δηλώσεις ο υπουργός Παιδείας ανακοίνωσε την επικείμενη εφαρμογή του Αθηνά ΙΙ. Συγκεκριμένα, με αφορμή την ολοκλήρωση της εξωτερικής αξιολόγησης των ΑΕΙ, έκανε λόγο για πιστοποίηση όλων των προγραμμάτων των πανεπιστημίων και των ΤΕΙ, με στόχο την «αντιστοίχηση των μαθησιακών αποτελεσμάτων των σπουδών με τις δεξιότητες που ζητά η αγορά εργασίας».
Η συλλογιστική αυτή έχει προβληματικές καθώς μιλάμε για συρρίκνωση του πανεπιστημίου, αλλαγή του ρόλου του και έξοδο των ανθρωπιστικών σπουδών τόσο από τα ΑΕΙ, όσο και από τα ΤΕΙ, με τη δραματική μείωση εισακτέων στα αντίστοιχα τμήματα. Στόχος τους, όπως δήλωσε, είναι «η αντιστοίχηση των παρεχόμενων από τα ιδρύματα γνώσεων, δεξιοτήτων και ικανοτήτων με τις δεξιότητες που ζητά η αγορά εργασίας».
Όλες αυτές οι μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση υψώνουν ταξικούς φραγμούς και οικοδομούν ένα πανεπιστήμιο –και μια κοινωνία- για λίγους και εκλεκτούς. Εμείς από την πλευρά μας, αγωνιζόμαστε για το δικό μας πανεπιστήμιο των κοινωνικών αναγκών. Χωρίς ταξικούς φραγμούς, όπου όλοι/ες θα μπορούν να μετέχουν. Ένα πανεπιστήμιο των πολλών.

Τι να λΕΜΜΕ;
Στο τμήμα μας η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη, καθώς παρά την «προσφορά» του Γρυπαρείου, διαπιστώνουμε ότι αυτό είναι ανεπαρκές αφού οι αίθουσες δεν είναι αρκετές αριθμητικά για να στεγάσουν τα μαθήματα. Οι λιγοστές αίθουσες που προσφέρονται δεν έχουν εξοπλιστεί, και μάλλον παραπέμπουν σε ψυχιατρική κλινική, ούσες μικρές και κατάλευκες [με αποτέλεσμα πολλοί φοιτητές να μη χωράνε και να εγκαταλείπουν τα μαθήματα και τα σεμινάρια ως υπεράριθμοι]. Σίγουρα, δεν είναι αυτό το Πανεπιστήμιο που ονειρευόμαστε, όπου κυριαρχεί η μονοτονία και το μάθημα θυμίζει περισσότερο μάθημα φροντιστηρίου. Ακόμη, για ορισμένα σεμινάρια του Δ΄ έτους οι υπολογιστές δεν είναι αρκετοί, με πολλούς φοιτητές να μένουν εκτός… Η ποιότητα των μαθημάτων όμως, δεν υποβαθμίζεται μόνο από το κτιριακό ζήτημα.
Το υπουργείο Παιδείας εξακολουθεί να μη χρηματοδοτεί το τμήμα εδώ και 2 χρόνια, με συνέπεια να μην καλύπτονται καν οι λειτουργικές δαπάνες του τμήματος. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, το οργανόγραμμα του ΕΚΠΑ δεν προβλέπει βιβλιοθήκη για το τμήμα μας από φέτος, γεγονός που υποβαθμίζει τα ΕΜΜΕ, καθώς δεν έχουν χώρο ανάγνωσης και μελέτης.
Το γεγονός ότι τους τελευταίους 7 μήνες δεν πραγματοποιήθηκε καμία γενική συνέλευση του φοιτητικού μας συλλόγου, θα πρέπει να μας προβληματίσει, διότι μέσα από αυτές ο φοιτητικός σύλλογος κινητοποιήθηκε και κατόρθωσε πολλά. Συγκεκριμένα, την προηγούμενη χρονιά οι φοιτητές του A΄ έτους κατόρθωσαν να μην πληρώνουν για εφημερίδες στο μάθημα «Θεωρία και Πρακτική της Έντυπης Επικοινωνίας» μέσω ίντερνετ. Αλλά και το Δ΄ έτος του 2012 κατάφερε να μην πληρώσει ένα βιβλίο αναγκαίο για το μάθημα, το οποίο όμως δεν παρεχόταν δωρεάν
Με τις μαζικές συνελεύσεις του 2011 ο ΦΣ είχε δυναμική παρουσία στις καταλήψεις και το κίνημα ενάντια στο νόμο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου, καταφέρνοντας να εμποδίσει την εφαρμογή του, ενώ στην περίπτωση του «μαύρου» στην ΕΡΤ κινητοποιήθηκε, εκφράζοντας την αντίθεσή του ενάντια στη φίμωση του δημόσιου λόγου, την ελευθερία έκφρασης, τον αυταρχισμό και την καταστολή.

Και η ΔΑΠ το χαβά της
Αυτά τα χρόνια προβλήματα δεν έχει κληθεί ποτέ να επιλύσει η ΔΑΠ ως πρώτη δύναμη, αφού με τη στάση της δείχνει αδιαφορία απέναντι στα πραγματικά ζητήματα που αφορούν το φοιτητικό σύλλογο. Φαίνεται ότι μοναδικός στόχος της ΔΑΠ είναι να αποπολιτικοποιεί τους φοιτητές και να τους απομακρύνει από τα καίρια πανεπιστημιακά ζητήματα, διοργανώνοντας ανούσιες «εξορμήσεις» στα μπουζούκια, στην Αράχοβα και στη Μύκονο. Είναι η ΔΑΠ που αγνοώντας τα πραγματικά προβλήματα ζητά δωρεάν wi-fi και πανεπιστημιακή αστυνομία, αδιαφορώντας για τα ουσιώδη, όπως είναι η δωρεάν φοιτητική μέριμνα. Λες κι αυτό που έχουν ανάγκη τα πανεπιστήμια είναι οι γαλάζιοι μπράβοι της ΟΝΝΕΔ.
Είναι επιτακτική η ανάγκη για συλλογικό αγώνα των φοιτητών πάνω στα ζητήματα που τους αφορούν άμεσα και που ξεπερνούν το στενό πλαίσιο των τοίχων του Πανεπιστημίου. Η αλλαγή της φοιτητικής καθημερινότητας μέσα στη μνημονιακή πενταετία, η επίθεση στη νεολαία και στον κόσμο της εργασίας, τα υψηλά ποσοστά ανεργίας, η καταστολή, είναι ζητήματα που απαιτούν συλλογικές απαντήσεις. Δε νοείται φοιτητής που να υφίσταται τις συνέπειες της κρίσης των «από πάνω» που να στηρίζει την καθεστωτική παράταξη της ΔΑΠ μέσα στη σχολή, η οποία προωθεί  την ιδιωτικοποίηση του Πανεπιστημίου και τη δημιουργία ενός Πανεπιστημίου-φρουρίου.
Εμείς, στις φοιτητικές εκλογές θα τους το επιτρέψουμε;
Ήρθε η ώρα να δώσουμε το δικό μας μήνυμα ενότητας και ανατροπής μέσα στους φοιτητικούς συλλόγους, να σπάσουμε την αποχή που ευνοεί την ήδη υπάρχουσα κατάσταση. Ήρθε η ώρα να διώξουμε τους «από πάνω» από τις σχολές και τις ζωές μας, με συλλογικούς αγώνες στους δρόμους και στην κοινωνία.



Στις 7 Μαΐου μαζί με την αριστερά μπορούμε να κερδίσουμε.
Σπάμε την αποχή, στηρίζουμε-ψηφίζουμε Αριστερή Ενότητα.

Βγήκαμε στις αγορές.... Ε, και;

Μπορεί η έξοδος στις αγορές να γιορτάζεται σαν μείζονα εθνική επιτυχία για τη χώρα, όμως η πραγματικότητα είναι πολύ μακριά από αυτό το σενάριο.

Την περασμένη εβδομάδα η Ελλάδα κατάφερε να παίξει με επιτυχία τον ρόλο της στο καλοστημένο παιχνίδι του δανεισμού της, καταφέρνοντας να "πουλήσει" το χρέος της με το ευνοϊκότερο των επιτοκίων.

Φυσικά, αγοραστές, επενδυτές, ποσά ήταν όλα κανονισμένα από πριν. Πώς αλλιώς θα μπορούσε η κυβέρνηση να καλύψει την ακροδεξιά εκτροπή της, μετά τις αποκαλύψεις Μπαλτάκου;

Ο τελευταίος, δε, στενός συνεργάτης του Σαμαρά καλεί ΝΔ και Χρυσή Αυγή να συγκυβερνήσουν, για να μην κερδίσει στις εκλογές η Αριστερά. Όλο το δεξιο-ακροδεξιό τόξο συσπειρώνεται στο φόβο του να πάρει η κοινωνία την κατάσταση στα χέρια της και μπροστά στην άνοδο της Αριστεράς. Όλα υπό το φόβο του κομμουνιστικού κινδύνου!
Αλλά τελικά η κυβέρνηση μας παίρνει τα σπίτια, με τους πλειστηριασμούς…
 
Η έξοδος στις αγορές ήταν το πιο καλοστημένο προεκλογικό παιχνίδι, για να ξεχάσουμε τη πολυνομοσχέδιο που πέρασε στις 30 Μαρτίου. Ήταν το "καρότο" για να δεχθούμε το "μαστίγιο", που περιλαμβάνει πάγωμα της ωρίμανσης των μισθών, νομιμοποίηση της επισφάλειας, κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και περιστολή των εργασιακών δικαιωμάτων, ως και μείωση των εργοδοτικών εισφορών στα ασφαλιστικά ταμεία.

Γαλάζιοι μπράβοι στα Πανεπιστήμια: Ούτε να το σκέφτεστε!

Γαλάζιοι μπράβοι στα Πανεπιστήμια: Ούτε να το σκέφτεστε!

Πανεπιστημιακή αστυνομία; Όχι, δεν πρόκειται για το κρύο ανέκδοτο της ημέρας… Είναι η πρόταση της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και της ΟΝΝΕΔ στη σχολή μας. Είναι η πρόταση της κυβερνητικής παράταξης για τα ελληνικά πανεπιστήμια. Είναι η πρόταση αυτών που κατήργησαν το πανεπιστημιακό άσυλο και στέλνουν τα ΜΑΤ ενάντια στους φοιτητές.

Πλαίσιο 7/4/2014

Εκεί που μας διαβεβαίωναν ότι έρχεται η «πολυπόθητη» ανάπτυξη … «ξαφνικά» το νέο πολυνομοσχέδιο έρχεται στη Βουλή με διαδικασίες fast track, δείχνοντας πως τα όρια της συνταγματικότητας αμβλύνονται κατά το δοκούν της κυβέρνησης. Μία κυβέρνηση, η οποία ακολουθώντας την παράδοση των κυβερνήσεων των τελευταίων 4 χρόνων συνεχίζει τη σκληρή νεοφιλελεύθερη επίθεση σε μισθούς, συντάξεις, παιδεία, υγεία ενταντίον του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας. Η πολιτική των κυρίαρχων, βασισμένη στο δόγμα της εσωτερικής υποτίμησης, στη διάλυση δηλαδή του κοινωνικού κράτους και στην συμπίεση προς τα κάτω των εργαζομένων, γίνεται εν ονόματι μιας ανάπτυξης που οφελεί μόνο τους ίδιους, με μοχλό ένα δημόσιο χρέος. Ένα χρέος των τραπεζών, των μεγάλων επιχειρήσεων, που δημιούργησαν οι κυβερνήσεις του δικομματισμού σε συνεργασία με το μεγάλο κεφάλαιο, και καλούμαστε να το «αποπληρώσουμε» όλοι εμείς.