Εκεί που μας διαβεβαίωναν ότι έρχεται η «πολυπόθητη» ανάπτυξη … «ξαφνικά» το νέο πολυνομοσχέδιο έρχεται στη Βουλή με διαδικασίες fast track, δείχνοντας πως τα όρια της συνταγματικότητας αμβλύνονται κατά το δοκούν της κυβέρνησης. Μία κυβέρνηση, η οποία ακολουθώντας την παράδοση των κυβερνήσεων των τελευταίων 4 χρόνων συνεχίζει τη σκληρή νεοφιλελεύθερη επίθεση σε μισθούς, συντάξεις, παιδεία, υγεία ενταντίον του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας. Η πολιτική των κυρίαρχων, βασισμένη στο δόγμα της εσωτερικής υποτίμησης, στη διάλυση δηλαδή του κοινωνικού κράτους και στην συμπίεση προς τα κάτω των εργαζομένων, γίνεται εν ονόματι μιας ανάπτυξης που οφελεί μόνο τους ίδιους, με μοχλό ένα δημόσιο χρέος. Ένα χρέος των τραπεζών, των μεγάλων επιχειρήσεων, που δημιούργησαν οι κυβερνήσεις του δικομματισμού σε συνεργασία με το μεγάλο κεφάλαιο, και καλούμαστε να το «αποπληρώσουμε» όλοι εμείς.
Είναι, λοιπόν, εμφανές, πως ο ελληνικός λαός βυθίζεται όλο και περισσότερο στην κοινωνική εξαθλίωση. Ταυτόχρονα, η αυξανόμενη αυταρχικοποίηση από την πλευρά της κυβέρνησης, σε συνδυασμό με την καταπάτηση όλο και περισσότερων κοινωνικών ελευθεριών και δικαιωμάτων, με όργια καταστολής και βίας στη πλειονότητα των μαζικών λαϊκών κινητοποιήσεων, δημιουργεί ένα ασφυκτικό πλαίσιο ζωής για όλους μας. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο έρχεται να προστεθεί η ρητορεία και η δράση της Χρυσής Αυγής. Η διόγκωση του φασιστικού φαινομένου γίνεται εμφανής σε πολλές από τις εκφάνσεις της ελληνικής κοινωνίας, αρχικά με τις επιθέσεις και τα πογκρόμ εναντίον μεταναστών και ατόμων με ομόφυλο σεξουαλικό προσανατολισμό. Η δράση τους αποκτά
«ορατότητα» σε ένα μεγαλύτερο τμήμα της ελληνική κοινωνίας με τη δολοφονία του αντιφασίστα μουσικού Παύλου Φύσσα. Το εργό των νοσταλγών του Χίτλερ και της Χούντας λειτουργεί υποβοηθητικά στο έργο των από πάνω (με χαρακτηριστική περίπτωση τις φιλικές σχέσεις του Γενικού Γραμματέα της κυβέρνησης Τ. Μπαλτάκου με τον Ηλ. Κασιδιάρη), ενώ τρέφεται από την άγνοια, την ανέχεια και τις μνημονιακές πολιτικές.
Παράλληλα, όμως, όλο αυτό το διάστημα, είδαμε και μεγαλειώδεις κοινωνικούς αγώνες, όχι μόνο ως απάντηση των μνημονιακών πολιτικών, αλλά και ως διεκδίκηση ενός άλλου παραδείγματος ζωής. Από τις Πλατείες και τις 48ωρες απεργίες, από τις μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις όλου του προηγούμενου διαστήματος, στις Σκουριές και τον αγώνα για τη Γη και την Ελευθερία, την ΕΡΤ, τα παραδείγματα αυτοδιαχείρισης (ΒΙΟΜΕ, δίκτυα αλληλεγγύης), τον αγώνα ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στις φυλακές υψίστης ασφαλείας «τύπου Γ» και τη φασιστική απειλή, καθώς και τον μεγαλειώδη αγώνα των διοικητικών υπαλλήλων ΕΚΠΑ και ΕΜΠ, έναν αγώνα όχι μόνο για το δικαίωμα τους στην εργασία, αλλά και για το δημόσιο πανεπιστήμιο συνολικά. Οδοδείκτης όλων αυτών των αγώνων, ήταν και είναι το αίτημα για τη συνολική ανατροπή, τόσο των μνημονίων και των εφαρμοζόμενων πολιτικών, όσο και η ανάγκη για έναν άλλο τρόπο ζωής, βασισμένο στις ανάγκες των πολλών, και όχι στα κέρδη των λίγων. Οι αγώνες ενάντια στην κρατική και κυβερνητική αυθαιρεσία είναι αγώνες που λαμβάνουν χώρα και στο διεθνές επίπεδο, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τη Βοσνία με τις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις (και τη διακύρηξη της Τούζλας) και την Τουρκία με τους αγώνες στην πλατεία Ταξίμ και τη δολοφονία του 15χρονου Μπερκίν.
ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ ΣΤΗ ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
Όλο αυτό το διάστημα, και στο Πανεπιστήμιο, τόσο με τους νόμους Διαμαντοπούλου – Αρβανιτόπουλου, όσο και με το Σχέδιο Αθηνά, συντελείται η ριζική αναδιάρθρωση του Δημοσίου – Δωρεάν – Δημοκρατικού Πανεπιστημίου, όπως το ξέραμε μέχρι σήμερα. Το σχέδιο Αθηνά προσπαθεί να καταργήσει το αξίωμα «ένα επιστημονικό αντικείμενο ανά τμήμα», αλλάζοντας ριζικά τον ακαδημαϊκό χάρτη της χώρας, καταργώντας τμήματα και ενοποιώντας άλλα χωρίς πραγματική συνοχή. Επεκτείνει το καθεστώς των πιστωτικών μονάδων του Νόμου Διαμαντοπούλου: Υπό το νέο καθεστώς ο φοιτητής/ρια θα καλείται να συμπληρώσει ένα σύνολο πιστωτικών μονάδων ανά εξάμηνο, οι οποίες θα μπορούν να συγκεντρωθούν σε ένα εύρος μαθημάτων, τα οποία δεν έχουν καμία σχέση και συνοχή μεταξύ τους. Τέλος οι 4ετείς σπουδές σπάνε και την θέση τους έρχονται να καλύψουν 3τή προγράμματα που δεν θα παρέχουν πτυχίο αλλά βεβαίωση σπουδών, συνθήκη που στην πράξη τσακίζει το δικαίωμα του αποφοίτου για ισχυρή συλλογική διαπραγμάτευση.
Μια άλλη έκφανση της αναδιάρθρωσης στα πλαίσια της εφαρμογής της μνημονιακής πολιτικής στο πανεπιστήμιο, είναι η επιβολή του μέτρου της διαθεσιμότητας των διοικητικών υπαλλήλων. Ένα μέτρο βάση του οποίου, δύο από τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια της χώρας (ΕΚΠΑ, ΕΜΠ), μένουν με το ένα τρίτο των εργαζομένων τους, τη στιγμή που βάση των ευρωπαϊκών κριτηρίων υπολείπονται μερικών εκατοντάδων. Είναι εμφανές, πως με αυτή τη ρύθμιση το πανεπιστήμιο τίθεται σε υπολειτουργία. Αυτό θα κλιθεί να αποκατασταθεί, από νέου είδους εργασιακές σχέσεις(εργαζόμενοι από εργολαβίες, υπενοικιάσεις, μπλοκάκια, Voucher), οι οποίες συμβάλλουν στην ιδιωτικοποίηση κομματιών του δημοσίου πανεπιστήμιου. Η «φιλετοποίηση» του πανεπιστημίου είχε ήδη ξεκινήσει από τις εργολαβίες των εργαζομένων στη καθαριότητα (σε καθεστώς Κούνεβα), αλλά και από την εργολαβία για την σίτιση. Αυτό σε συνδυασμό με το κόψιμό του δεύτερου συγγράμματος, την διάλυση των βιβλιοθηκών , τον μαζικό αποκλεισμό φοιτητών από τις εστίες, αλλά και τις επικείμενες διαγραφές φοιτητών, ορίζουν το νέο καθεστώς του πανεπιστημίου στη χώρα.
ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ-ΠΡΟΤΥΠΟΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΙ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΙ: Η ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ
Η ιδέα της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού θεσμού, στο βαθμό που αξιολόγηση σημαίνει αξιολογική κατάταξη με βάση διεθνή κριτήρια, δεν έρχεται ως κεραυνός εν αιθρία. Αποτελεί νεοφιλελεύθερη κυβερνητική επιδίωξη εδώ και μια δεκαετία στον απόηχο των συνθηκών της Μπολόνια και της Πράγας. Αποτελεί συμμόρφωση με τις οδηγίες του ΟΟΣΑ, του ΠΟΕ, του GATS και της ευρωπαϊκής στρατηγικής.
Ας δούμε λίγο καλύτερα τι σημαίνει «βελτίωση της ποιότητας της ανώτατης εκπαίδευσης»:
1. Μετακύλιση των δαπανών στους πολίτες, δηλαδή εισαγωγή διδάκτρων στην εκπαιδευτική διαδικασία. Αυτό συμβαίνει ήδη στα μεταπτυχιακά, ενώ λογικές που προκρίνουν δίδακτρα σε φοιτητές που έχουν «υπερβεί» τον προκαθορισμένο χρόνο φοίτησης.
2. Δημιουργία ενιαίας αγοράς εκπαιδευτικών υπηρεσιών, υπό την έννοια ότι οι υπηρεσίες που πρέπει να παρέχονται στους φοιτητές και στις φοιτήτριες δημόσια και δωρεάν αναλαμβάνονται από ιδιωτικές εργολαβίες. Με αυτό τον τρόπο επιτυγχάνεται ένα είδος «φιλετοποίησης» του Δημοσίου Πανεπιστημίου, όπου υπηρεσίες όπως σίτιση, στέγαση, συγγράμματα κ.α. ανήκουν σε ιδιώτες.
3. Συμμόρφωση του ανθρώπινου δυναμικού που εισάγεται στην εκπαίδευση με τις απαιτήσεις της αγοράς. Αυτό σημαίνει ότι καθηγητές, ερευνητικό προσωπικό, διδακτορικοί φοιτητές κλπ θα υποχρεώνονται να εναρμονίζουν τα μαθήματά τους και το ερευνητικό τους έργο με τα συμφέροντα της αγοράς και όχι με την αντικειμενικότητα της Επιστήμης.
4. Παραγωγή επιστημόνων πολλών ταχυτήτων. Ακριβώς γιατί τα μαθήματα πρέπει να «προσαρμοστούν» στην αγορά δημιουργούνται 2 στοιχεία. Πρώτον, αλλαγή του προγράμματος σπουδών βάσει της ανταγωνιστικότητας και δεύτερον, κατάτμηση των πτυχίων και δημιουργία 3ετών προγραμμάτων σπουδών (βλ. Συνθήκη Μπολόνια). Αυτό εισάγεται ήδη από τη β’βάθμια εκπαίδευση με μία σειρά «επιλεγόμενων» μαθημάτων με σκοπό τη δημιουργία προσωπικού φακέλου ιδιοτήτων. Εν τέλει, αυτό οδηγεί στο σπάσιμο του εννιαίου επαγγελματικού δικαιώματος και άρα προωθεί το να διαπραγματεύεται ο εργαζόμενος μόνος του με τον εργοδότη και όχι μέσω συλλογικών συμβάσεων κλπ.
ΚΑΙ Η ΤΙΜΩΡΊΑ ΣΥΝΕΧΊΖΕΤΑΙ
Κατά το προηγούμενο διάστημα γίναμε θεατές στην προσπάθεια ποινικοποίησης του μεγαλειώδους αγώνα των διοικητικών, καθώς αποτελέσαμε μία από τις εξαιρέσεις καθώς δεν ολοκληρώθηκε η εξεταστική του Σεπτέμβρη. Αυτή η πολιτική που ακολουθήθηκε από το τμήμα στοχοποιούσε τόσο τους διοικητικούς, όσο και τις αριστερές φοιτητικές δυνάμεις που στήριξαν τον αγώνα αυτό, καθώς έφερε πολλούς φοιτητές αντιμέτωπους με βιοποριστικά ζητήματα ( πληρωμή ενοικίων, διορίες για μεταπτυχιακά κ.ο.κ. ). Και η τιμωρία συνεχίζεται…Μετά το πέρας της εξεταστικής fast track των 15 ημερών, στην «ακαδημαϊκή ημερήσια διάταξη» έρχονται οι διαγραφές φοιτητών και οι μειώσεις εισακτέων κατά 20%, οι οποίες αφορούν κυρίως τις ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες. Πρόκειται για 180.000 «αιώνιους» φοιτητές που θα διαγραφούν από τα ελληνικά Πανεπιστήμια μέχρι τον Ιούνη. Με τον νόμο Διαμαντοπούλου, όσοι φοιτητές έχουν εισαχθεί στο Πανεπιστήμιο πριν το 2006 και δεν καταφέρουν να πάρουν πτυχίο στην εξεταστική του Ιουνίου, θα διαγραφούν από τα μητρώα των ιδρυμάτων, ακόμα και αν χρωστάνε 1(!) μάθημα. Ο νόμος αυτός, ο οποίος είναι βαθιά άδικος και ταξικός, στερεί τη φοιτητική ιδιότητα όλων όσων «ξεπερνούν» το όριο σπουδών ν+2, ανεξάρτητα από το λόγο για τον οποίο δεν έχουν καταφέρει να πάρουν πτυχίο. Έτσι, δεν λαμβάνονται υπόψιν, ούτε οι εργαζόμενοι φοιτητές, ούτε όσοι έχουν οικογενειακά ιατρικά ή άλλα σοβαρά προβλήματα.
Πρέπει να τονιστεί πως οι «αιώνιοι» φοιτητές ΔΕΝ στοιχίζουν τίποτα στο κράτος, καθώς μετά το πέρας του ν+2 δε δικαιούνται δωρεάν συγγράμματα, δωρεάν σίτιση και στέγαση, μείωση στις μεταφορές, φοιτητικό πάσο κλπ.
ΚΤΙΡΙΑΚΟ
Σαν να μην φτάνουν όλα τα άλλα, το αιώνιο πρόβλημα που ονομάζεται κτήριο ΕΜΜΕ παραμένει… Παρά τα εγκαίνια, τα γλέντια και τις χαρές, εμείς μια φορά μάθημα δεν κάνουμε στο Γρυπάρειο. Όλη η ιστορία έγινε για να αλλάξουν τα γραφεία των καθηγητών. Ούτε καν η βιβλιοθήκη και η γραμματεία δεν έχουν μεταφερθεί. Ακόμη μια φορά ο σύλλογός μας είναι στα 5 σημεία του αθηναϊκού ορίζοντα. Ακόμη μια φορά δεν υπάρχει η υποδομή για να κάνουμε μαθήματα αξιοπρεπώς, την ίδια στιγμή που αναγκαζόμαστε να πληρώνουμε δίδακτρα στα μεταπτυχιακά της σχολής από φέτος, την ίδια στιγμή που μεθοδεύεται και η κατάργηση μαθημάτων.
ΔΕ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΌΜΑΣΤΕ ΤΑ ΑΥΤΟΝΌΗΤΑ.
ΣΊΤΙΣΗ & ΣΤΈΓΑΣΗ ΓΙΑ ΌΛΟΥΣ!
Στα πλάισια της νεοφιλελεύθερης επίθεσης που έχει ξεκινήσει τα τελευταία 4 χρόνια (μνημόνια) και εντείνεται διαρκώς, βλέπουμε να στοχοποιούνται τα υπολείμματα του κοινωνικού κράτους. Γινόμαστε κάθε μέρα μάρτυρες της οικοδόμησης του «Πανεπιστημίου της αγοράς», το οποίο σταδιακά μέσα από τη φιλετοποίησή του γίνεται βορά για τους εργολάβους και τους ιδιώτες στους οποίους η κυβέρνηση έχει ανοίξει την πόρτα. Συγκεκριμένα, πλήττονται τα δικαιώματά μας στη σίτιση και στέγαση με την εισαγωγή κριτηρίων που αποκλείουν φοιτητές και φοιτήτριες. Χαρακτηριστικό είναι πως οι εργολάβοι που είναι υπεύθυνοι για τη σίτιση πληρώνονται από το πανεπιστήμιο επί του συνόλου των καρτών σίτισης, ενώ σιτίζεται μόλις το 1/4 αυτών. Επίσης, τόσο η κυβέρνηση όσο και η διοίκηση του Πανεπιστημίου μοιάζουν να καθεύδουν μπροστά στις ανάγκες των φοιτητών καθώς, η δωρεάν στέγαση των φοιτητών που τη χρειάζονται δημιουργεί την υποχρέωση για τόσο για την αξιοποίηση των πανεπιστημιακών κτηρίων που είναι αναξιοποίητα, όσο και την εύρεση άλλων χώρων που θα μπορούσαν να ικανοποιήσουν την ανάγκη αυτή. Η μεγάλη εικόνα περιλαμβάνει φοιτητές και φοιτήτριες που πετάγονται έξω από τις εστίες και να αποκλείονται από το δικαίωμα στη σίτιση, και τελικά να αποκλείονται από τις σπουδές τους. Εμείς απέναντι σε αυτήν την επίθεση θα συγκροτήσουμε αντιστάσεις και μέτωπα πάλης μέσα στις σχολές, τα δικαιώματά μας δεν τα διαπραγματευόμαστε, πιστεύουμε σε αυτά και θα συνεχίζουμε να τα διεκδικούμε.
Το δικό μας πανεπιστήμιο είναι το πανεπιστήμιο των κοινωνικών αναγκών. Χωρίς Ταξικούς φραγμούς, όπου όλοι/ες θα μπορούν να μετέχουν. Ένα πανεπιστήμιο χώρος ελεύθερου προβληματισμού. Δημοκρατικό & Προοδευτικό. Ένα Πανεπιστήμιο των πολλών. Για τις ανάγκες των πολλών!
ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ:
• Συμμετοχή του Φοιτητικού Συλλόγου στην Πανεργατική Απεργία στις 9/4 και κλειστή σχολή τη μέρα της απεργίας
• Καμία διαγραφή φοιτητή
• Συμμετοχή στο 17ο αντιρατσιστικό φεστιβάλ Αθήνας στην Καλών Τεχνών, 11-12-13 Απρίλη
• Παράσταση διαμαρτυρίας την Παρασκευή στην προεδρία του τμήματος για το κτηριακό ζήτημα, το οποίο παραμένει άλυτο – Διεκδίκηση με όποιο τρόπο αίθουσας που θα χρησιμοποιηθεί για λόγους που θα κρίνει ο ΦΣ ΕΜΜΕ [δανειστική βιβλιοθήκη, εντευκτήριο, αυτοδιαχειριζόμενο κυλικείο και λοιπά]
Είναι, λοιπόν, εμφανές, πως ο ελληνικός λαός βυθίζεται όλο και περισσότερο στην κοινωνική εξαθλίωση. Ταυτόχρονα, η αυξανόμενη αυταρχικοποίηση από την πλευρά της κυβέρνησης, σε συνδυασμό με την καταπάτηση όλο και περισσότερων κοινωνικών ελευθεριών και δικαιωμάτων, με όργια καταστολής και βίας στη πλειονότητα των μαζικών λαϊκών κινητοποιήσεων, δημιουργεί ένα ασφυκτικό πλαίσιο ζωής για όλους μας. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο έρχεται να προστεθεί η ρητορεία και η δράση της Χρυσής Αυγής. Η διόγκωση του φασιστικού φαινομένου γίνεται εμφανής σε πολλές από τις εκφάνσεις της ελληνικής κοινωνίας, αρχικά με τις επιθέσεις και τα πογκρόμ εναντίον μεταναστών και ατόμων με ομόφυλο σεξουαλικό προσανατολισμό. Η δράση τους αποκτά
«ορατότητα» σε ένα μεγαλύτερο τμήμα της ελληνική κοινωνίας με τη δολοφονία του αντιφασίστα μουσικού Παύλου Φύσσα. Το εργό των νοσταλγών του Χίτλερ και της Χούντας λειτουργεί υποβοηθητικά στο έργο των από πάνω (με χαρακτηριστική περίπτωση τις φιλικές σχέσεις του Γενικού Γραμματέα της κυβέρνησης Τ. Μπαλτάκου με τον Ηλ. Κασιδιάρη), ενώ τρέφεται από την άγνοια, την ανέχεια και τις μνημονιακές πολιτικές. Παράλληλα, όμως, όλο αυτό το διάστημα, είδαμε και μεγαλειώδεις κοινωνικούς αγώνες, όχι μόνο ως απάντηση των μνημονιακών πολιτικών, αλλά και ως διεκδίκηση ενός άλλου παραδείγματος ζωής. Από τις Πλατείες και τις 48ωρες απεργίες, από τις μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις όλου του προηγούμενου διαστήματος, στις Σκουριές και τον αγώνα για τη Γη και την Ελευθερία, την ΕΡΤ, τα παραδείγματα αυτοδιαχείρισης (ΒΙΟΜΕ, δίκτυα αλληλεγγύης), τον αγώνα ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στις φυλακές υψίστης ασφαλείας «τύπου Γ» και τη φασιστική απειλή, καθώς και τον μεγαλειώδη αγώνα των διοικητικών υπαλλήλων ΕΚΠΑ και ΕΜΠ, έναν αγώνα όχι μόνο για το δικαίωμα τους στην εργασία, αλλά και για το δημόσιο πανεπιστήμιο συνολικά. Οδοδείκτης όλων αυτών των αγώνων, ήταν και είναι το αίτημα για τη συνολική ανατροπή, τόσο των μνημονίων και των εφαρμοζόμενων πολιτικών, όσο και η ανάγκη για έναν άλλο τρόπο ζωής, βασισμένο στις ανάγκες των πολλών, και όχι στα κέρδη των λίγων. Οι αγώνες ενάντια στην κρατική και κυβερνητική αυθαιρεσία είναι αγώνες που λαμβάνουν χώρα και στο διεθνές επίπεδο, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τη Βοσνία με τις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις (και τη διακύρηξη της Τούζλας) και την Τουρκία με τους αγώνες στην πλατεία Ταξίμ και τη δολοφονία του 15χρονου Μπερκίν.
ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ ΣΤΗ ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
Όλο αυτό το διάστημα, και στο Πανεπιστήμιο, τόσο με τους νόμους Διαμαντοπούλου – Αρβανιτόπουλου, όσο και με το Σχέδιο Αθηνά, συντελείται η ριζική αναδιάρθρωση του Δημοσίου – Δωρεάν – Δημοκρατικού Πανεπιστημίου, όπως το ξέραμε μέχρι σήμερα. Το σχέδιο Αθηνά προσπαθεί να καταργήσει το αξίωμα «ένα επιστημονικό αντικείμενο ανά τμήμα», αλλάζοντας ριζικά τον ακαδημαϊκό χάρτη της χώρας, καταργώντας τμήματα και ενοποιώντας άλλα χωρίς πραγματική συνοχή. Επεκτείνει το καθεστώς των πιστωτικών μονάδων του Νόμου Διαμαντοπούλου: Υπό το νέο καθεστώς ο φοιτητής/ρια θα καλείται να συμπληρώσει ένα σύνολο πιστωτικών μονάδων ανά εξάμηνο, οι οποίες θα μπορούν να συγκεντρωθούν σε ένα εύρος μαθημάτων, τα οποία δεν έχουν καμία σχέση και συνοχή μεταξύ τους. Τέλος οι 4ετείς σπουδές σπάνε και την θέση τους έρχονται να καλύψουν 3τή προγράμματα που δεν θα παρέχουν πτυχίο αλλά βεβαίωση σπουδών, συνθήκη που στην πράξη τσακίζει το δικαίωμα του αποφοίτου για ισχυρή συλλογική διαπραγμάτευση.
Μια άλλη έκφανση της αναδιάρθρωσης στα πλαίσια της εφαρμογής της μνημονιακής πολιτικής στο πανεπιστήμιο, είναι η επιβολή του μέτρου της διαθεσιμότητας των διοικητικών υπαλλήλων. Ένα μέτρο βάση του οποίου, δύο από τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια της χώρας (ΕΚΠΑ, ΕΜΠ), μένουν με το ένα τρίτο των εργαζομένων τους, τη στιγμή που βάση των ευρωπαϊκών κριτηρίων υπολείπονται μερικών εκατοντάδων. Είναι εμφανές, πως με αυτή τη ρύθμιση το πανεπιστήμιο τίθεται σε υπολειτουργία. Αυτό θα κλιθεί να αποκατασταθεί, από νέου είδους εργασιακές σχέσεις(εργαζόμενοι από εργολαβίες, υπενοικιάσεις, μπλοκάκια, Voucher), οι οποίες συμβάλλουν στην ιδιωτικοποίηση κομματιών του δημοσίου πανεπιστήμιου. Η «φιλετοποίηση» του πανεπιστημίου είχε ήδη ξεκινήσει από τις εργολαβίες των εργαζομένων στη καθαριότητα (σε καθεστώς Κούνεβα), αλλά και από την εργολαβία για την σίτιση. Αυτό σε συνδυασμό με το κόψιμό του δεύτερου συγγράμματος, την διάλυση των βιβλιοθηκών , τον μαζικό αποκλεισμό φοιτητών από τις εστίες, αλλά και τις επικείμενες διαγραφές φοιτητών, ορίζουν το νέο καθεστώς του πανεπιστημίου στη χώρα.
ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ-ΠΡΟΤΥΠΟΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΙ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΙ: Η ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ
Η ιδέα της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού θεσμού, στο βαθμό που αξιολόγηση σημαίνει αξιολογική κατάταξη με βάση διεθνή κριτήρια, δεν έρχεται ως κεραυνός εν αιθρία. Αποτελεί νεοφιλελεύθερη κυβερνητική επιδίωξη εδώ και μια δεκαετία στον απόηχο των συνθηκών της Μπολόνια και της Πράγας. Αποτελεί συμμόρφωση με τις οδηγίες του ΟΟΣΑ, του ΠΟΕ, του GATS και της ευρωπαϊκής στρατηγικής.
Ας δούμε λίγο καλύτερα τι σημαίνει «βελτίωση της ποιότητας της ανώτατης εκπαίδευσης»:
1. Μετακύλιση των δαπανών στους πολίτες, δηλαδή εισαγωγή διδάκτρων στην εκπαιδευτική διαδικασία. Αυτό συμβαίνει ήδη στα μεταπτυχιακά, ενώ λογικές που προκρίνουν δίδακτρα σε φοιτητές που έχουν «υπερβεί» τον προκαθορισμένο χρόνο φοίτησης.
2. Δημιουργία ενιαίας αγοράς εκπαιδευτικών υπηρεσιών, υπό την έννοια ότι οι υπηρεσίες που πρέπει να παρέχονται στους φοιτητές και στις φοιτήτριες δημόσια και δωρεάν αναλαμβάνονται από ιδιωτικές εργολαβίες. Με αυτό τον τρόπο επιτυγχάνεται ένα είδος «φιλετοποίησης» του Δημοσίου Πανεπιστημίου, όπου υπηρεσίες όπως σίτιση, στέγαση, συγγράμματα κ.α. ανήκουν σε ιδιώτες.
3. Συμμόρφωση του ανθρώπινου δυναμικού που εισάγεται στην εκπαίδευση με τις απαιτήσεις της αγοράς. Αυτό σημαίνει ότι καθηγητές, ερευνητικό προσωπικό, διδακτορικοί φοιτητές κλπ θα υποχρεώνονται να εναρμονίζουν τα μαθήματά τους και το ερευνητικό τους έργο με τα συμφέροντα της αγοράς και όχι με την αντικειμενικότητα της Επιστήμης.
4. Παραγωγή επιστημόνων πολλών ταχυτήτων. Ακριβώς γιατί τα μαθήματα πρέπει να «προσαρμοστούν» στην αγορά δημιουργούνται 2 στοιχεία. Πρώτον, αλλαγή του προγράμματος σπουδών βάσει της ανταγωνιστικότητας και δεύτερον, κατάτμηση των πτυχίων και δημιουργία 3ετών προγραμμάτων σπουδών (βλ. Συνθήκη Μπολόνια). Αυτό εισάγεται ήδη από τη β’βάθμια εκπαίδευση με μία σειρά «επιλεγόμενων» μαθημάτων με σκοπό τη δημιουργία προσωπικού φακέλου ιδιοτήτων. Εν τέλει, αυτό οδηγεί στο σπάσιμο του εννιαίου επαγγελματικού δικαιώματος και άρα προωθεί το να διαπραγματεύεται ο εργαζόμενος μόνος του με τον εργοδότη και όχι μέσω συλλογικών συμβάσεων κλπ.
ΚΑΙ Η ΤΙΜΩΡΊΑ ΣΥΝΕΧΊΖΕΤΑΙ
Κατά το προηγούμενο διάστημα γίναμε θεατές στην προσπάθεια ποινικοποίησης του μεγαλειώδους αγώνα των διοικητικών, καθώς αποτελέσαμε μία από τις εξαιρέσεις καθώς δεν ολοκληρώθηκε η εξεταστική του Σεπτέμβρη. Αυτή η πολιτική που ακολουθήθηκε από το τμήμα στοχοποιούσε τόσο τους διοικητικούς, όσο και τις αριστερές φοιτητικές δυνάμεις που στήριξαν τον αγώνα αυτό, καθώς έφερε πολλούς φοιτητές αντιμέτωπους με βιοποριστικά ζητήματα ( πληρωμή ενοικίων, διορίες για μεταπτυχιακά κ.ο.κ. ). Και η τιμωρία συνεχίζεται…Μετά το πέρας της εξεταστικής fast track των 15 ημερών, στην «ακαδημαϊκή ημερήσια διάταξη» έρχονται οι διαγραφές φοιτητών και οι μειώσεις εισακτέων κατά 20%, οι οποίες αφορούν κυρίως τις ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες. Πρόκειται για 180.000 «αιώνιους» φοιτητές που θα διαγραφούν από τα ελληνικά Πανεπιστήμια μέχρι τον Ιούνη. Με τον νόμο Διαμαντοπούλου, όσοι φοιτητές έχουν εισαχθεί στο Πανεπιστήμιο πριν το 2006 και δεν καταφέρουν να πάρουν πτυχίο στην εξεταστική του Ιουνίου, θα διαγραφούν από τα μητρώα των ιδρυμάτων, ακόμα και αν χρωστάνε 1(!) μάθημα. Ο νόμος αυτός, ο οποίος είναι βαθιά άδικος και ταξικός, στερεί τη φοιτητική ιδιότητα όλων όσων «ξεπερνούν» το όριο σπουδών ν+2, ανεξάρτητα από το λόγο για τον οποίο δεν έχουν καταφέρει να πάρουν πτυχίο. Έτσι, δεν λαμβάνονται υπόψιν, ούτε οι εργαζόμενοι φοιτητές, ούτε όσοι έχουν οικογενειακά ιατρικά ή άλλα σοβαρά προβλήματα.
Πρέπει να τονιστεί πως οι «αιώνιοι» φοιτητές ΔΕΝ στοιχίζουν τίποτα στο κράτος, καθώς μετά το πέρας του ν+2 δε δικαιούνται δωρεάν συγγράμματα, δωρεάν σίτιση και στέγαση, μείωση στις μεταφορές, φοιτητικό πάσο κλπ.
ΚΤΙΡΙΑΚΟ
Σαν να μην φτάνουν όλα τα άλλα, το αιώνιο πρόβλημα που ονομάζεται κτήριο ΕΜΜΕ παραμένει… Παρά τα εγκαίνια, τα γλέντια και τις χαρές, εμείς μια φορά μάθημα δεν κάνουμε στο Γρυπάρειο. Όλη η ιστορία έγινε για να αλλάξουν τα γραφεία των καθηγητών. Ούτε καν η βιβλιοθήκη και η γραμματεία δεν έχουν μεταφερθεί. Ακόμη μια φορά ο σύλλογός μας είναι στα 5 σημεία του αθηναϊκού ορίζοντα. Ακόμη μια φορά δεν υπάρχει η υποδομή για να κάνουμε μαθήματα αξιοπρεπώς, την ίδια στιγμή που αναγκαζόμαστε να πληρώνουμε δίδακτρα στα μεταπτυχιακά της σχολής από φέτος, την ίδια στιγμή που μεθοδεύεται και η κατάργηση μαθημάτων.
ΔΕ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΌΜΑΣΤΕ ΤΑ ΑΥΤΟΝΌΗΤΑ.
ΣΊΤΙΣΗ & ΣΤΈΓΑΣΗ ΓΙΑ ΌΛΟΥΣ!
Στα πλάισια της νεοφιλελεύθερης επίθεσης που έχει ξεκινήσει τα τελευταία 4 χρόνια (μνημόνια) και εντείνεται διαρκώς, βλέπουμε να στοχοποιούνται τα υπολείμματα του κοινωνικού κράτους. Γινόμαστε κάθε μέρα μάρτυρες της οικοδόμησης του «Πανεπιστημίου της αγοράς», το οποίο σταδιακά μέσα από τη φιλετοποίησή του γίνεται βορά για τους εργολάβους και τους ιδιώτες στους οποίους η κυβέρνηση έχει ανοίξει την πόρτα. Συγκεκριμένα, πλήττονται τα δικαιώματά μας στη σίτιση και στέγαση με την εισαγωγή κριτηρίων που αποκλείουν φοιτητές και φοιτήτριες. Χαρακτηριστικό είναι πως οι εργολάβοι που είναι υπεύθυνοι για τη σίτιση πληρώνονται από το πανεπιστήμιο επί του συνόλου των καρτών σίτισης, ενώ σιτίζεται μόλις το 1/4 αυτών. Επίσης, τόσο η κυβέρνηση όσο και η διοίκηση του Πανεπιστημίου μοιάζουν να καθεύδουν μπροστά στις ανάγκες των φοιτητών καθώς, η δωρεάν στέγαση των φοιτητών που τη χρειάζονται δημιουργεί την υποχρέωση για τόσο για την αξιοποίηση των πανεπιστημιακών κτηρίων που είναι αναξιοποίητα, όσο και την εύρεση άλλων χώρων που θα μπορούσαν να ικανοποιήσουν την ανάγκη αυτή. Η μεγάλη εικόνα περιλαμβάνει φοιτητές και φοιτήτριες που πετάγονται έξω από τις εστίες και να αποκλείονται από το δικαίωμα στη σίτιση, και τελικά να αποκλείονται από τις σπουδές τους. Εμείς απέναντι σε αυτήν την επίθεση θα συγκροτήσουμε αντιστάσεις και μέτωπα πάλης μέσα στις σχολές, τα δικαιώματά μας δεν τα διαπραγματευόμαστε, πιστεύουμε σε αυτά και θα συνεχίζουμε να τα διεκδικούμε.
Το δικό μας πανεπιστήμιο είναι το πανεπιστήμιο των κοινωνικών αναγκών. Χωρίς Ταξικούς φραγμούς, όπου όλοι/ες θα μπορούν να μετέχουν. Ένα πανεπιστήμιο χώρος ελεύθερου προβληματισμού. Δημοκρατικό & Προοδευτικό. Ένα Πανεπιστήμιο των πολλών. Για τις ανάγκες των πολλών!
ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ:
• Συμμετοχή του Φοιτητικού Συλλόγου στην Πανεργατική Απεργία στις 9/4 και κλειστή σχολή τη μέρα της απεργίας
• Καμία διαγραφή φοιτητή
• Συμμετοχή στο 17ο αντιρατσιστικό φεστιβάλ Αθήνας στην Καλών Τεχνών, 11-12-13 Απρίλη
• Παράσταση διαμαρτυρίας την Παρασκευή στην προεδρία του τμήματος για το κτηριακό ζήτημα, το οποίο παραμένει άλυτο – Διεκδίκηση με όποιο τρόπο αίθουσας που θα χρησιμοποιηθεί για λόγους που θα κρίνει ο ΦΣ ΕΜΜΕ [δανειστική βιβλιοθήκη, εντευκτήριο, αυτοδιαχειριζόμενο κυλικείο και λοιπά]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου