Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Δύσκολο να μην το προσέξει κανείς, -είναι και έντονο χρώμα το μπλε- ότι τον τελευταίο μήνα έχει κάνει τη μεγάλη επιστροφή στη σχολή μας. Η ΔΑΠ, η οποία τόσα χρόνια ευαγγελιζόταν ότι είναι ανεξάρτητη, τη στιγμή που μέσα στις σχολές ήταν ο επίσημος μεταβιβαστής των αιτημάτων της κυβέρνησης Σαμαρά.

Βέβαια, μόνο ανεξάρτητη δεν είναι, καθώς οι πελατειακές σχέσεις και η ευνοιοκρατία που είναι τα βασικά χαρακτηριστικά στην μέχρι πρότινος διακυβέρνηση ΝΔ (και ΠΑΣΟΚ), καλλιεργούνται από τη φοιτητική τους παράταξη. Το κύριο και πιο γνωστό σε όλους μας παράδειγμα δεν είναι άλλο από τη διανομή των σημειώσεων με βασική προϋπόθεση την εξασφάλιση της ψήφου στις φοιτητικές εκλογές. Κάποιοι ενδεχομένως να μην “τσίμπησαν„ με την τακτική των σημειώσεων, επειδή ομολογουμένως η ΔΑΠάρα μας εμφανίστηκε λίγο αργά φέτος (δεν τους ενημέρωσαν ότι τελείωσε η εξεταστική;), οπότε για την προσέγγιση αυτών θα ακολουθηθεί η  κλασσική τακτική των πάρτι σε ελληνάδικα και μπουζούκια. Τι νομίζατε;

Στη δική μας σχολή όμως δεν μένουν μόνο στις σημειώσεις και τα πάρτι. Επειδή είμαστε σχολή Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και θέλουμε να γίνουμε σοβαροί δημοσιογράφοι, οργανώνονται και ξεναγήσεις σε διάφορους «σοβαρούς» ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς. Πρόσφατο παράδειγμα, η ξενάγηση που θα γίνει στο ραδιοφωνικό σταθμό «Love Radio». Και εννοείται ότι όσοι συμμετέχετε σε αυτές τις ξεναγήσεις σας σημειώνουν στα τεφτέρια τους και περιμένουν την ψήφο σας. Θα σας ελέγξουν μετά.

Ας τους ελέγξουμε κι εμείς όμως πάνω σε κάτι. Ελπίζουμε στις μελλοντικές ξεναγήσεις να ενημερώσουν τα παιδιά για το καθεστώς εργασίας των δημοσιογράφων, για την ανασφάλιστη εργασία ή ακόμα χειρότερα, για την αμισθί εργασία. Γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα. Πίσω από τις όμορφες μουσικές, πίσω από κάθε είδηση που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, ενδέχεται να κρύβεται ένας συμφοιτητής μας, ο οποίος δουλεύει έξι ώρες την ημέρα. Για ποιο λόγο; Γιατί πίσω από κάθε site, πίσω από κάθε αμισθί εργαζόμενο, κρύβεται ένα αφεντικό, το οποίο δε δέχεται να δώσει τα βασικά -και τα αυτονόητα εδώ που τα λέμε- τα οποία είναι εργασιακά δικαιώματα, σταθερό μισθό και συλλογική σύμβαση εργασίας.

Εντάξει όμως, ας μην γινόμαστε κακοί. Ακόμα δεν ήρθαν τα παιδιά, τα πήραμε από τα μούτρα. Παλεύουν και αυτοί με ό,τι μπορούν μπας και εξασφαλίσουν καμία ψήφο. Αυτά τα μέσα ξέρουν να χρησιμοποιούν, τι να κάνουν; Να πάνε σε πορείες; Να φωνάξουν και να παλέψουν για ένα δημόσιο, δωρεάν και δημοκρατικό πανεπιστήμιο; Δεν ξέρουν να τα κάνουν αυτά. Όσο υπάρχουν κλαμπ και ελληνάδικα για να κάνουν τα πάρτυ τους και ραδιοφωνικοί- τηλεοπτικοί σταθμοί- παπαγαλάκια της ΝΔ, για να οργανώνουν τις ξεναγήσεις τους, η ΔΑΠ δεν έχει λόγο διαμαρτυρίας. Γιατί πολύ απλά, φοιτητές αυτής της παράταξης δεν είχαν και δεν θα έχουν ποτέ την ανάγκη δωρεάν σίτισης και στέγασης και δωρεάν διανομής των συγγραμμάτων (έχουν τις σημειώσεις τους αυτοί). Οπότε ποιος ο λόγος να παλέψουν για αυτά;